بررسي تاثير برخي تركيبات معدني و آلي بر جوانه زني دانه گرده و رشد طولي لوله گرده در محيط هاي كشت در شيشه

از آن جا كه دانه گرده به عنوان گامتوفيت نر حامل اطلاعات وراثتي است با شناخت ساختمان و عملكرد رويشي آن مي توان پديده هايي را كه در توليد مثل گياهان گل دار اهميت دارد شناسايي كرد و از اختلالات ناشي از عملكرد ناقص دانه گرده در امر لقاح جلوگيري نمود. رشد دانه گرده گياهان به راحتي در محيط حاوي سوكروز، كلسيم و بورون صورت مي گيرد، لذا مي توان در مطالعات زيست شناسي تكويني به عنوان مدل مناسب يك سلول در محدوده سلول ديگر نيز از آن استفاده كرد. در اين بررسي دانه هاي گرده 3 گياه، چاي (Camellia sinensis)، لي سيانتوس (Eustoma grandiflorum) و گل توري (Lagerstoemia indica) انتخاب و تحت تيمارهايي با مقادير متفاوت از مواد آلي و كاني قرار گرفتند. با توجه به ساختار فيزيولوژيكي و ژنتيكي دانه گرده هر گياه نتايج تا حدي با هم تفاوت داشتند. ليكن شباهت هاي عملكرد و پاسخ دانه هاي گرده به محيط كشت و يا مواد آلي افزوده شده نتايج ساير محققين را تاييد مي نمايد. ارزش متابوليسمي و اسموتيكي كه سوكروز در محيط كشت براي دانه هاي گرده فراهم مي آورد در كليه گونه هاي مورد مطالعه ملاحظه شد. نقش تنظيمي و موثر بورون در جوانه زني دانه هاي گرده نيز مشخص گرديد. كلسيم به عنوان عامل اساسي رشد طولي لوله گرده شناخته شد. همچنين تاثير بازدارندگي و كاهش دهندگي رويش دانه هاي گرده و رشد لوله به وسيله ويتامين هاي گروه B، اسيد لينولييك و اسيداگزالواستيك بررسي شد. افزايش درصد جوانه زني و رشد طولي لوله گرده با افزايش طول زنجيره اسيد چرب نيز از ديگر نتايج اين بررسي مي باشد.