زمينه و هدف: ديابت نوع 2 شايع‌ترين نوع ديابت بوده و 90% موارد بيماري را به خود اختصاص داده است. در حال حاضر تعداد بيماران ديابتي در ايران حدود 5/1 ميليون نفر تخمين زده شده است. شناسايي ريسك فاكتورهاي ديابت و سعي در برطرف ساختن آن‌ها مي‌تواند از ديابت جلوگيري كرده يا بروز آن را به تعويق اندازد.
ارتباط ژنتيك با ديابت نوع 2 نسبت به ارتباط آن با ديابت نوع 1 قوي‌تر مي‌باشد. ميزان بروز هم‌زمان ديابت نوع 2 در دو قلوهاي يكسان بين 70 تا 90% است. چاقي به ويژه از نوع مركزي در ديابت نوع 2 بسيار شايع است. با افزايش سن خطر ديابت افزايش مي‌يابد. شيوع ديابت در ميان گروه‌هاي نژادي به طور قابل توجهي متفاوت است. خانم‌هايي كه مبتلا به ديابت بارداري هستند، با احتمال 50% در 20 سال بعد دچار ديابت آشكار خواهند شد. فشار خون بالا (140.90 mmHg <= BP) مي‌تواند يك نشانه زودرس مقاومت انسولين به علت چاقي مركزي باشد. و خطر پيشرفت ديابت در افراد با فشار خون بالا 2 برابر بيشتر از افراد عادي است. وزن پايين هنگام تولد با تسريع رشد بعد از تولد همراه است و اين مي‌تواند در خطر ايجاد ديابت مهم باشد. اختلال تست تحمل گلوكز به طور تيپيك با هيپرگليسمي و مقاومت به انسولين مشخص مي‌شود و افراد با تست تحمل گلوكز مختل، بدون تغيير شيوه زندگي ظرف 10 سال به سمت ديابت نوع 2 پيشرفت مي‌كنند.
در خانم‌هاي مبتلا به سندرم تخمدان پلي‌كيستيك مقاومت به انسولين ديده مي‌شود. تخمين زده مي‌شود كه 50-35 درصد زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلي‌كيستيك تست تحمل گلوكز مختل دارند.
استرس باعث تحريك ترشح هورمون‌هاي مختلفي شده كه مي‌تواند باعث افزايش سطح گلوكز خون گردد. هر چند كه ديابت و بيماري‌هاي عروق كرونري داراي علل مشترك بسياري مي‌باشند ولي سيگار يك ريسك فاكتور مستند براي ديابت نوع 2 محسوب نمي‌شود. مطالعات آينده‌نگر وسيع نشان دهنده اين مطلب هستند كه سيگار همراه با ايجاد ديابت نوع 2 است ولي به طور كلي براي مشخص شدن سيگار به عنوان ريسك فاكتور ديابت نوع 2 به مطالعات وسيع‌تر و طولاني‌تري نياز است.