ارتباط بين آزمونهاي يك مايل دويدن، پله كوئين و مدل بدون فعاليت براي برآورد VO2max دانشجويان فعال

آمادگي قبلي تنفسي يکي از مهم ترين بخشهاي آمادگي جسماني به شمار مي رود که در سلامتي و تندرستي افراد جامعه، همچنين در بسياري از فعاليتهاي ورزشي اهميت ويژه اي دارد. بنابراين، هدف اصلي تحقيق حاضر، تعيين ارتباط بين آزمونهاي هوازي يک مايل دويدن، پله کوئين و مدل بدون فعاليت براي برآورد اکسيژن مصرفي بيشينه ( VO2max) دانشجويان پسر رشته تربيت بدني دانشگاه اصفهان است.
بدين منظور، 30 نفر از دانشجويان پسر رشته تربيت بدني سنين 20 تا 25 سال دانشگاه اصفهان به صورت در دسترس به عنوان نمونه آماري انتخاب شدند. ابتدا مشخصات بدني آزمودنيها مانند: قد (6.62±175.6) به سانتي متر، وزن (7.11±68.86) به کيلوگرم و شاخص توده بدني (1.56±22.29) به متر مربع / کيلوگرم محاسبه شدند. سپس در طول دو هفته متوالي، از هر يک از آزمودنيها براي برآورد VO2max ، آزمونهاي يک مايل دويدن و پله کوئين گرفته شد. لازم به ذکر است که قبل از اجراي اين دو آزمون، آزمودنيها پرسشنامه مربوط به ميزان فعاليت بدني (PAR) و توانايي عملي ادراک شده (PFA) را براي برآورد VO2max بدون فعاليت تکميل کردند. در نهايت از مدل آماري آناليز رگرسيون و ضريب همبستگي پيرسون براي تجزيه و تحليل داده ها استفاده شد.
نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده ها نشان دادند که بين آزمونهاي (يک مايل دويدن و پله کوئين 0.67 = r، 0.01>P، يک مايل دويدن و مدل بدون فعاليت 0.76 = r، 0.01>P، پله کوئين و مدل بدون فعاليت 0.57=r، 0.01>P همبستگي مثبت و معناداري وجود دارند. با توجه به ضرايب همبستگي به دست آمده، اين آزمونها از قابليت نسبي براي جايگزيني به جاي يکديگر برخوردار هستند و در موقع لزوم، مي توان از اين سه آزمون با توجه به ضريب همبستگي بيشتر به جاي يکديگر استفاده کرد.