اطوار معناي آثار در تاريخ معماري با تکيه بر آموزه هاي هرمنوتيک اريک هيرش

اين مقاله درباره معنا در تاريخ معماري است. تاريخ معماري نحوي تاريخ است و فيلسوفان متاخر تاريخ نوشتن تاريخ چيزها را مرادف جست وجوي معناي آنها دانسته اند. بنابراين مي توانيم نوشتن تاريخ معماري را نيز کنشي بدانيم که در جستجوي معناي موضوع توجهش است. يکي از موضوعات معمول و مقبول تاريخ معماري آثار معماري است. پس تاريخ معماري کنشي است در جهت کشف معناي آثار معماري. معنا و کنشي که به فهم آن مي انجامد، يعني تفسير، تاريخ و تاريخ نگاري را با هرمنوتيک پيوند داده است. هرمنوتيک دانش عهده دار بررسي مسائل مربوط به تفسير و معناست. در مقاله حاضر از اطوار معناي آثار معماري در کار تاريخ معماري پرسيده ايم و از آرا اريک هيرش، يکي از عالمان بنام هرمنوتيک، درباره معنا و تفسير بهره گرفته ايم. از اين رو، پس از شرح مفردات پرسشمان به بررسي آرا هيرش درباره اطوار معناي متن ملفوظ پرداخته ايم. سپس با نظر به شباهت ها و تفاوت هاي اثر معماري با متن ملفوظ، تلاش کرده ايم اطوار معناي آثار معماري در کار تاريخ معماري را برشمريم. بنا به نظر هيرش معناي (meaning) متن ملفوظ غير از معناي تاريخي (significance) آن است. او مي گويد بي توجهي به اين تمايز تعيين کننده سبب مغالطات فراوان در تاريخ هرمنوتيک در باب معناي متن شده است. ما با بهره گرفتن از ايده تمايز معنا و معناي تاريخي متن ملفوظ در نزد هيرش، دو طور معناي آثار معماري را از هم تميز داديم: معناي اثر معماري که همان مقصود پديدآورندگانش است و با کارکرد آثار معماري عجين است، معناي تاريخي اثر معماري که نتيجه ورود اثر معماري به جريان رويدادها در مسير تاريخ است. پس از شرح اين دو طور معنا از واسطه هايي گفتيم که مقصود پديدآورندگان آثار معماري را در کالبد آنها به ظهور مي رساند و از اين رو با آثار معماري در نسبتي مشابه نسبت زبان با متن ملفوظ قرار مي گيرند.