مطالعه ي گذشته نگر سرطان پوست غيرملانوم در موسسه ي سرطان، مركز پزشكي امام خميني، تهران، ايران

زمينه و هدف: سرطان پوست غيرملانومايي (NMSC) شامل سرطان سلول هاي سنگفرشي (SCC) و بازال (BCC) شايع ترين سرطان در ايران است. مطالعه ي حاضر با هدف استنتاج اطلاعات مستتر در پرونده ي بيماران NMSC ارجاع شده به انستيتو كانسر تهران انجام شد.
روش اجرا: 865 پرونده NMSC از سال هاي 94-1386 به روش نمونه گيري تصادفي ساده از بايگاني انستيتو كانسر انتخاب شدند. ابتدا متغيرهاي اپيدميولوژيك استخراج و پس از پيش پردازش داده ها، از آمار توصيفي براي طبقه بندي و نمايش ترسيمي يافته ها استفاده شد.
يافته ها: ميانگين سني براي بيماران 65 سال و بيشترين و كمترين تعداد موارد در گروه هاي سني 69-60 و 19-10 سال مشخص شدند. در چهار دهه ي اول زندگي ميزان ابتلا به SCC بيشتر از BCC بود و در دهه هاي بعدي اين روند عكس مي شد. حدود 56% موارد BCC و SCC %44 بودند و فراواني NMSC در مردان 2.33 برابر زنان بود. بيشترين و كمترين موضع درگير سر، گردن و تنه بودند. در 32% افراد، بيماري حداقل دوبار عود كرده بود. از نظر سابقه ي بيماري، بيشتر افراد به نوعي از سرطان، بيماري هاي قلبي - عروقي يا متابوليك مبتلا بودند. شغل 114 نفر پرخطر شناخته شد. بيشتر بيماران از بخش هاي شمالي و غربي كشور به اين مركز ارجاع شده بودند.
نتيجه گيري: ابتلاي بيشتر به BCC، درگيري دهه ي سني بالاي 60 سال در ناحيه ي سر، گردن و سابقه ي قبلي سرطان، هم راستا با ساير مطالعات بودند اما ابتلاي بيشتر به SCC نسبت به BCC در چهار دهه ي اول زندگي، درگيري بيشتر پاها نسبت به دست ها، زندگي در عرض هاي جغرافيايي بالا، متفاوت با ساير مطالعات بود. پرونده هاي بيماران منابع بالقوه اي هستند كه مي توانند به مديريت بيماري كمك نمايند.