تاثير مداخله آموزشي با استفاده از رويكرد تعاملي بر تغيير رفتار، هموگلوبين، A1C و كيفيت زندگي مرتبط با سلامت در بيماران ديابتي

ديابت يک بيماري مزمن در تمام دوران زندگي است و کنترل آن نياز به تغييرات اساسي در سبک زندگي بيماران دارد. هدف اين مطالعه تعيين تاثير مداخله آموزشي بر آگاهي، رفتار، هموگلوبين A1c و کيفيت زندگي مرتبط با سلامت در بيماران مبتلا به ديابت بود.
جمعيت مورد مطالعه شامل بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 تحت پوشش درمانگاه ديابت بندرعباس بود. 80 بيمار به طور تصادفي انتخاب شدند و به طور تصادفي به دو گروه مداخله و کنترل تقسيم شدند و به هر گروه 40 نفر اختصاص يافت. آگاهي و رفتار بيماران با استفاده از پرسشنامه، هموگلوبينA1C  با روش کالريمتري و کيفيت زندگي مرتبط با سلامت با استفاده از پرسشنامه WHOQOL-BREF تعيين گرديد. جلسات آموزش گروهي براي گروه مداخله برگزار شد و چهار ماه بعد مورد ارزيابي قرار گرفت. گروه کنترل نيز پرسشنامه ها را در اولين ملاقات و 4 ماه بعد از آن تکميل نمودند.
گروه مداخله افزايش معني داري در ميانگين آگاهي از 6.7 به 15.8 (P=0.000)، سلامت فيزيکي، از 64.7 به 77.2 (P=0.000) و سلامت رواني از 56 به 71.4 و کاهش معني داري در ميانگين هموگلوبين A1c از 9.4 به 8.2 (P=0.000) و همچنين افزايش معني داري از نظر کنترل شخصي قند خون، کنترل وزن، ورزش و رعايت رژيم غذايي داشت. گروه کنترل هيچ تغيير معني داري در متغير هاي اندازه گيري شده بجز آگاهي نداشت.
کاهش در ميانگين هموگلوبين A1c و بهبودي در بعد فيزيکي و رواني کيفيت زندگي گروه مداخله به طور عمده ناشي از تغيير در رفتار آنها است. نتايج اين پژوهش از نظر باليني براي بيماران مبتلا به ديابت نوع 2 سودمند است و کمکي براي پزشک در کنترل بهتر ديابت است. ضمنا روش آموزشي مورد استفاده، ارزان، مناسب، براي مراقبتهاي کلنيکي اوليه و قابل اجرا است.