بررسي رابطه بين سبک دلبستگي به خدا با تاب آوري در همسران شاهد استان چهارمحال و بختياري

يکي از متغيرهاي روان شناختي که جايگاه ويژه اي در روان شناسي ديني به خود اختصاص داده، دلبستگي به خداوند است. دلبستگي يکي از عوامل اثرگذار بر تاب آوري افراد است. مقاومت موفقيت آميز افراد در برابر موقعيت هاي چالش برانگيز، مانند آنچه همسران شهدا با آن مواجه هستند، مفهوم اصلي تاب آوري است. در نظام جمهوري اسلامي ايران با توجه به جايگاه شهادت و ايثار مساله لزوم حفظ، توجه و احترام به خانواده هاي معظم شهدا و بررسي و پژوهش در مورد شرايط روان شناختي همسران شهدا از جايگاه ويژه اي برخوردار است. پژوهش حاضر به منظور بررسي رابطه بين سبک دلبستگي به خدا با تاب آوري در همسران شاهد استان چهارمحال و بختياري انجام گرفت. روش پژوهش حاضر از نوع روش همبستگي است. ابزار پژوهش شامل مقياس تاب آوري کانر و ديويدسون (2003) و پرسش نامه سبک دلبستگي به خدا بک و مک دونالد (2004) بود. جامعه آماري پژوهش تمام همسران شهيد استان چهارمحال و بختياري بودند که ازدواج مجدد نکرده بودند. از بين آنها 75 نفر به شيوه در دسترس انتخاب و پرسش نامه ها را تکميل کردند. به منظور تحليل داده ها از روش هاي آماري توصيفي و روش همبستگي پيرسون استفاده شد. نتايج نشان داد همبستگي مثبت و معناداري (r=0.612) بين تاب آوري با سبک دلبستگي به خدا وجود دارد (P£0.01). ضرايب همبستگي ابعاد چهارگانه دلبستگي به خدا شامل: ارتباط با خدا، اعتماد، توکل و توجه به خدا با تاب آوري به ترتيب 0.26، 0.39، 0.48 و 0.51 است. مطابق يافته هاي تحقيق بين سبک دلبستگي به خدا با تاب آوري رابطه معنادار آماري وجود دارد. افرادي که دلبستگي ايمن نسبت به خدا دارند به دليل پذيرش خداوند به عنوان تکيه گاه امن، احساس توانايي بيشتري در قبال مشکلات دارند، احساس حمايت بيشتري مي کنند، نگرش معنادار و هدفمندي به زندگي دارند و ويژگي هاي روان شناختي مثبت در آنان بيشتر است.