تداخل گليسين و ايزوپروترنول در تنظيم محيطي اخذ غذا در موش صحرايي

نقش گليسين به عنوان يک نوروترانسميتر و تعديل کننده عصبي در تنظيم اشتهاي پستانداران ثابت شده است. هدف از مطالعه حاضر، بررسي اثر گليسين بر دريافت غذا و تداخل آن با گيرنده هاي بتا آدرنرژيک بود.
مواد و روش ها
در اين بررسي از 40 سر موش صحرايي نر بالغ (250-300 گرم) استفاده شد. بررسي حاضر در 4 مرحله متوالي با فاصله 3 روز انجام شد. در مرحله اول گليسين با دوز 100، 200 و mg/kg 400 تزريق شد. در مرحله دوم اثر تزريق استريکنين هيدروکلريد (آنتاگونيست رقابتي گيرنده هاي پس سيناپسي گليسين) با دوز 0.2، 0.4 و 0.8 mg/kg بررسي شد. در مرحله سوم اثر پيش تزريق ايزوپروترنول (آگونيست گيرنده هاي بتا آدرنرژيک) بر رفتار تغذيه اي ناشي از گليسين بررسي شد. در مرحله چهارم آزمايش، تداخل ايزوپوترنول و استريکنين بر رفتار تغذيه اي بررسي شد. در هر مرحله، مصرف غذاي تجمعي در فواصل 60 120? و 180 دقيقه بعد از تزريق اندازه گيري شد.
يافته ها
تزريق گليسين با دوز 100، 200 و mg/kg 400 در تمام دقايق پس از تزريق? اخذ غذا را افزايش داد (p<0.05). تزريق استريکنين با دوز 0.8 mg/kg اخذ غذا را در دقايق 120 و 180 بطور معني دار کاهش داد. پيش تزريق ايزوپروترنول نتوانست اثر افزاينده اشتهاي گليسين را مهار کند. در مرحله چهارم آزمايش، پيش تزريق ايزوپرترنول تاثير معني داري بر اخذ غذاي ناشي از استريکنين نداشت.
نتيجه گيري
اثر افزاينده اشتهاي گليسين در موش صحرايي احتمالا بصورت مستقل از گيرنده هاي محيطي بتا آدرنرژيک انجام مي شود.