بررسي مولفه هاي خودکارآمدي پژوهشي در دانشجويان تحصيلات تکميلي دانشگاه علوم پزشکي شهرکرد

مقدمه: خودکارآمدي، درجه اي از احساس تسلط فرد در مورد توانايي اش براي انجام فعاليت هاي خاص است. خودکارآمدي پژوهشي دانشجويان، ميزان اعتماد آن ها به توانايي شان در انجام دادن فعاليت هاي مختلف پژوهشي را نشان مي دهد. اين مطالعه با هدف تعيين مولفه هاي خودکارآمدي پژوهشي در دانشجويان تحصيلات تکميلي طراحي و اجرا گرديد.
روش ها: در اين مطالعه توصيفي- تحليلي که در سال 1394 انجام گرفت تعداد 112 نفر از دانشجويان کارشناسي ارشد دانشگاه علوم پزشکي شهرکرد به صورت سرشماري وارد مطالعه شدند. پرسشنامه شامل دو قسمت: اطلاعات دموگرافيک شامل 5 سوال و خودکارآمدي دانشجويان شامل 55 سوال در خرده مقياس هاي خودکارآمدي آماري و تحليلي، مفهوم پردازي، روش و اجرا، پژوهش کيفي، گزارش نويسي، مهارت ها و اخلاق بود. داده ها پس از جمع آوري از طريق آزمون هاي آماري t مستقل، همبستگي پيرسون، اسپيرمن و آناليز واريانس يک طرفه و با استفاده از نرم افزار آماري SPSS تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها: ميانگين کل خودکارآمدي پژوهشي دانشجويان 29.06±155.93 بود. همچنين نتايج نشان داد که نمرات خودکارآمدي پژوهشي و مولفه هاي آن در طيف متوسط قرار داشتند. اجراي طرح تحقيقاتي يا مشارکت در طرح به عنوان همکار (برحسب تعداد)، تنها متغيري بود که با خودکارآمدي ارتباط مستقيم داشت (r=0.53،P<0.01 ). از نظر جنسيت تنها خرده مقياس خودکارآمدي پژوهش کيفي در دو جنس اختلاف معني داري را نشان داد و در دختران اين خرده مقياس بيشتر از پسران بود (0.02>P).
نتيجه گيري: وضعيت خودکارآمدي پژوهشي و مولفه هاي آن در بين دانشجويان تحصيلات تکميلي اين دانشگاه در طيف متوسط قرار داشت. نتايج بيانگر آن بود که مشارکت دادن دانشجويان جهت اجرا يا همکاري در طرح هاي تحقيقاتي در ارتقاء مولفه هاي خودکارآمدي پژوهشي دانشجويان تاثير بسزائي دارد. لذا با برنامه ريزي مناسب و برگزاري دوره هاي آموزشي مي توان دانشجويان توانمندتري تربيت نمود.