تعيين بهترين مسير احداث خط دوچرخه سواري با رويکرد حمل ونقل پايدار (مطالعه موردي: منطقه 1 شهر شيراز)

امروزه استفاده از دوچرخه به عنوان راهکاري براي کاهش معضل ترافيک و پيامدهاي آن به ويژه آلودگي هوا، نيازمند وجود امکانات و شرايط مناسب از جمله ايجاد مسيرهاي مخصوص دوچرخه سواري است. در اين مطالعه، اولويت پنج مسير مناسب براي دوچرخه سواري در شبکه معابر منطقه 1 شهرداري شيراز با توجه به سه دسته معيار اصلي ايمني، جذابيت و قابليت جابجايي در مسير بررسي گرديده است. معيار ايمني مسير به عامل هاي: تعداد تقاطع مسير، شيب مسير، عدم عبور وسايل نقليه سنگين از مسير، سرعت مجاز مسير، ميزان تغييرات در امتداد مسير دوچرخه سواري، معيار جذابيت مسير به عامل هاي: زيبايي مسير وتنوع کاربري در مسير، و معيار قابليت جابجايي مسير به عاملهاي: تعداد ايستگاه هاي حمل ونقل همگاني در مسير، جمعيت ساکن تحت پوشش مسير و تعداد مراکز آموزشي واقع در مسير تقسيم شده اند. وزن دهي و تحليل معيارها و عامل هاي مربوط به آنان نشان مي دهد که بر اساس نظرات کارشناسان حمل ونقل و بر اساس فرآيند تحليل سلسله مراتبي (AHP)، مهمترين عاملها براي اولويت بندي مسيرهاي دوچرخه سواري شيب و سرعت مجاز جريان ترافيک در مسير بوده و ساير عوامل در رده هاي بعدي قرار دارند. نهايتا، کاربرد روش ارايه شده براي احداث خطوط دوچرخه سواري در يکي از مناطق شهر شيراز نشان داده شده است.