ارزيابي تناسب اراضي بخشي ازدشت زنجان براي کشت گندم آبي با استفاده از راه کار امتيازات محدوديتي

در اين پژوهش به منظور ترسيم روند تغييرات مکاني تناسب اراضي بخشي از دشت زنجان براي کشت گندم آبي، از لايه هاي مختلف 85 نقطه مشاهداتي تا عمق يک مترخاک، نمونه برداري انجام گرفت. پس از انجام آزمايش هاي لازم بر روي نمونه هاي خاک و جمع آوري اطلاعات اقليمي، سطوح محدوديت ويژگي هايمختلف محاسبه و بر اساس جداول موجود به امتيازات محدوديتي تبديل شدند. مجموع امتيازات محدوديتي هر نقطه، از طريق يک معادله نمايي، بهمقادير تابع پيوسته عضويت تناسب اراضي تبديل شد وبا استفاده از تخمين گر کريجينگ معمولي، مقادير اين تابع در تمامي منطقه، درون يابي و سپس پهنه بندي گرديد. نتايج نشان داد که ويژگي هاي متوسط درجه حرارت دوره رشد و درصد ذرات درشت تر از دو ميلي متر خاک، به ترتيب مهم ترين ويژگي هاي محدودکننده اقليمي و خاکي در منطقه هستند. تجمع اثرات ويژگي هاي محدود کننده تناسب اراضي موجب بالا رفتن امتيازات محدوديتي و در نتيجه تنزل کلاس تناسب اراضي برخي از نقاط مشاهداتي، به ويژه در قسمت هاي شمال غربي منطقه مطالعاتي شده است. مقايسه نقشه منتج از درون يابي مقادير تابع پيوسته عضويت تناسب اراضي با نقشه نقطه اي تناسب اراضي حاکي از آن بود که روند تغييرات مکاني تناسب اراضي براي گندم آبي در نقشه نخست، تدريجي تر و مشخص تر است. در مقايسه با روش هاي سنتي مرسوم در مطالعات تناسب اراضي، پيوسته سازي الگوي تغييرپذيري مکاني تناسب اراضي بر اساس ديد فازي به تغييرات خاک، منجر به حصول نتايجي سازگارتر با ماهيت پيوسته پديده هاي محيطي مي گردد.