جستاري در ارزيابي اقدامات نوسازي بافت هاي فرسوده شهري ايران (در قياس با تجارب نوسازي جهاني) در راستاي توجه به اهداف توسعه پايدار

فرسودگي ساختمان ها و محله ها در نابرابري ميان «خدمات عرضه شده توسط بافت و نياز امروز» نمود مي يابد. بافت هاي فرسوده شهري که ساکنان بسياري را نيز در خود جاي داده است داراي شرايط بحراني مي باشند. بافت هاي فرسوده شهري در فرايند زماني شکل گرفته و امروزه در محاصره تکنولوژي عصر حاضر و توسعه شهري جديد گرفتار شده اند و از لحاظ ساختاري و عملکردي دچار کمبودهايي مي باشند که نمي توانند جوابگوي نياز ساکنين خود باشند. آسيب پذيري خانه هاي بافت هاي فرسوده در برابر زلزله کاملا جدي است. زيرساخت هاي بافت فرسوده از متوسط شهر بسيار کمتر است و فقر اقتصادي در بافت هاي فرسوده، توان مشارکت و نظارت مردم را سلب کرده است. در توسعه پايدار شهرها، توجه به بافت هاي فرسوده و نوسازي و بهسازي آنها بسيار قابل توجه مي باشد. هدف اصلي اين نوشتار بررسي توانمندسازي بافت هاي فرسوده مي باشد و در اين راستا ضمن مروري بر تعاريف فرسودگي از منظر علمي و حقوقي، نوسازي بافت هاي فرسوده به عنوان يکي از مولفه هاي قابل توجه در توسعه پايدار مورد بررسي قرار مي گيرد. لذا پس از مروري تاريخي بر نوسازي بافت هاي فرسوده جهاني، به بررسي آن در ايران پرداخته و ضمن آسيب شناسي آن در تاريخ کشور، به ارائه پيشنهادات اين امر در بافت هاي شهري امروز مي پردازد. اين تحقيق بر اساس نوع داده ها و متغيرها، تحقيقي کيفي است. روش تحقيق به صورت توصيفي- تحليلي و جمع آوري اطلاعات به صورت ميداني- اسنادي مي باشد. متغير مستقل تحقيق با توجه به موضوع پژوهش، بافت هاي فرسوده شهري و متغير وابسته نيز نوسازي و بهسازي بافت هاي فرسوده است. در اين راستا توجه به مفهوم نوسازي و بهسازي بافت هاي فرسوده به عنوان ابزاري براي توسعه پايدار در نظر گرفته شده است. در مرحله بعد ضمن تحليل مطالعات صورت گرفته به ارائه مدل پيشنهادي در راستاي توجه به توسعه پايدار با استفاده از ابزار پيشنهادي (نوسازي) پرداخته مي شود. نتايج حاصل حاکي از اين است که مشکلاتي در راستاي عدم تحقق نوسازي وجود دارد که شايد بتوان آن را در سطوح ساختاري، نهادي، خردي که از اهداف توسعه پايدار مي باشد، بررسي نمود.