تاثير باور به خودکارآمدي و نگرش کارآفريني با قصد کارآفريني دانشجويان کشاورزي و منابع طبيعي دانشگاه زابل

بنا بر ادبيات کارآفريني، قصد کارآفريني نقش تاثيرگذاري در رفتار کارآفريني دارد. بدين جهت شناسايي عامل هاي موثر بر آن داراي اهميت بسياري است. در اين راستا، هدف اصلي اين پژوهش، بررسي رابطه ي باور به خودکارآمدي و قصد کارآفريني دانشجويان با ميانجيگري نگرش کارآفريني آنان بود. اين تحقيق از نظر هدف از نوع کاربردي و از نظر روش تحقيق، توصيفي- تحليلي بوده و در سال تحصيلي 1392-1393 در دانشگاه زابل انجام گرفت. جامعه ي آماري اين پژوهش همه ي دانشجويان مقطع کارشناسي رشته هاي کشاورزي و منابع طبيعي اين دانشگاه بود (N=2000) حجم نمونه، با استفاده از فرمول کوکران، 145 نفر تعيين شد که نمونه ها به روش تصادفي ساده گزينش شدند. ابزار سنجش، پرسشنامه بود که روايي ظاهري آن توسط تني چند از متخصصان ترويج و آموزش کشاورزي و اعضاي هيات علمي دانشگاه تهران مورد بررسي و تاييد قرار گرفت. پايايي ابزار اندازه گيري نيز با استفاده از آلفاي ترتيبي و پايايي ترکيبي اندازه گيري شد (CR=0.801-0.904, a=0.702-0.906) داده هاي به دست آمده از ابزار اندازه گيري، با معادله هاي ساختاري و روش حداقل مربعات جزئي و با استفاده از نرم افزار آماري Smart PLS تجزيه و تحليل شدند. نتيجه ي پژوهش نشان داد که باور به خودکارآمدي با قصد کارآفريني دانشجويان داراي رابطه ي معني دار مثبتي بوده و به طور مستقيم بر آن اثر مي گذارد، همچنين نقش ميانجيگري نگرش کارآفريني در رابطه ي باور به خودکارآمدي و قصد کارآفريني تائيد شد.