بررسي تطبيقي ارتقاي امنيت انرژي با بهره گيري از انرژي هاي تجديدپذير، در مقايسه ژئوپليتيکي دو کشور ايران و ژاپن با الگوي مديريت راهبردي

موضوع امنيت انرژي يکي از مضامين مهم در بررسي هاي امنيت ملي کشورهاست که اهميت زيادي در مباحث مربوط به توسعه پايدار دارد. در دهه هاي اخير با افزايش جمعيت جهان و نگراني هاي ناشي از افزايش شايان توجه ميزان مصرف سوخت هاي متعارف، ضرورت دسترسي پايدار و مطمئن به انرژي بيش از پيش آشکار شده است. بايد درنظر داشت سوخت هاي فسيلي، منابع انرژي غيرقابل تجديد و محدودي هستند که در زماني نه چندان دور پايان مي پذيرند و اتکاي بيش از اندازه به آن ها علاوه بر بروز چالش هايي در سطح جهاني نظير آلودگي محيط زيست، مشکلات گوناگون در سطح ملي و منطقه اي از قبيل درگيري هاي داخلي و مناقشات بين حکومت ها را نيز به همراه دارد. از اين رو، ضروري است به منظور جلوگيري از بروز بحران هاي گوناگون در حوزه انرژي و به خطرافتادن امنيت ملي، دولت ها در پي اجراي سازوکارهايي براي ارتقاي امنيت انرژي باشند. بسياري از کشورهاي صنعتي راهکارهايي از قبيل بهره وري و افزايش بازدهي انرژي، تنوع بخشي به سبد انرژي هاي اوليه و بهره گيري از انرژي هاي تجديدپذير را جزء سياست هاي امنيت انرژي خود قرار داده اند. در اين پژوهش، با مقايسه ژئوپليتيکي دو کشور ايران و ژاپن، تاثير عوامل انرژي تجديدپذير و تجديدناپذير بر سازوکارهاي امنيت انرژي اين کشورها مقايسه و ارزيابي مي شود. بر اساس نتايج، ثبات در موقعيت ژئوپليتيکي هر دو کشور در گرو تامين امنيت پايدار انرژي است. همچنين، عوامل تجديدپذير و تجديدناپذير انرژي بيشترين تاثير را بر سازوکارهاي امنيتي دارد و بهره گيري از منابع تجديدپذير انرژي در سبد انرژي ايران و ژاپن، به بهبود امنيت ملي انرژي اين کشورها کمک شايان توجهي مي کند.