تاثير شش هفته تمرين مقاومتي همراه با مصرف مکمل جينسينگ بر توان هوازي و بي هوازي دانشجويان مرد غيرفعال

زمينه و هدف: هدف از تحقيق حاضر بررسي شش هفته تمرين مقاومتي همراه با مصرف مکمل جينسينگ (آسيايي) بر توان هوازي و بي هوازي دانشجويان مرد غيرفعال دانشگاه شاهرود بود.
روش تحقيق: بدين منظور 50 دانشجو با ميانگين سني 19±2 سال و شاخص توده بدن 22±3 کيلو گرم داوطلبانه در اين تحقيق شرکت کردند. آزمودني ها به صورت تصادفي به چهار گروه شامل گروه مکمل + تمرين ( 13 نفر)، گروه دارونما + تمرين (13 نفر)، گروه مکمل(12 نفر) و گروه کنترل (12 نفر) تقسيم شدند. گروه هاي تمريني به مدت شش هفته، سه جلسه در هفته و طبق برنامه مدون به تمرين پرداختند. قبل و بعد از برنامه تمرين و مکمل دهي، آزمون هوازي بروس، آزمون بي هوازي وينگيت و ارزيابي ترکيب بدن به عمل آمد. به منظور بررسي طبيعي بودن توزيع داد ه ها از آزمون کولموگروف – اسميرنف و براي استخراج نتايج، از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري مکرر (4×2) و t وابسته در سطح معني داري p<0.05 استفاده شد.
يافته ها: اوج توان بي هوازي (p=0.02) و حداکثر توان هوازي (p=0.001) در سه گروه تجربي (مداخله) به طور معني دار بهبود پيدا کرد، در حالي که ميانگين توان بي هوازي (p=0.12)، حداقل توان بي هوازي (p=0.09) و شاخص خستگي بين چهار گروه تفاوت معني داري (p=0.32) نداشت.
نتيجه گيري: در مقايسه با تمرين مقاومتي تنها، تمرين مقاومتي همراه با مکمل جينسينگ نقش بيشتري در بهبود توان هوازي و بي هوازي افراد غير فعال دارد.