بررسي تاثير سيتوتوکسيک کورکومين بر تکثير سلول سرطاني روده بزرگ انسان (HT_29)

مقدمه: سرطان دستگاه گوارش شايع ترين نوع در ايران با فراواني 38 درصد است. خطر ابتلا به اين سرطان تحت تاثير دو عامل محيطي و فاکتورهاي ژنتيکي مي باشد. کورکومين از جمله فيتوکميکال هايي است که در استراتژي chemoprevention در راستاي بلوکه کردن، کند کردن و يا برگشت پروسه سرطان زايي نقش دارد. مطالعات نشان داده که کورکومين مي تواند مانع بروز سرطان راست روده شده و يا آن را به تاخير بيندازد. در اين پژوهش اثر کورکومين بروي تکثير سلول هاي سرطاني HT_ 29 بررسي شد.
مواد و روش ها: در اين پژوهش تجربي رده سلولي HT_ 29 در محيط DMEM کشت داده شد. اثر غلظت هاي مختلف کورکومين بر روي رشد سلول هاي سرطاني HT_ 29 با روش MTT بررسي گرديد، نوع مرگ سلولي القاء شده توسط رنگ آميزي DAPI سنجش شد. تمامي تجربيات سه بار تکرار شدند و جهت تحليل داده ها از نرم افزار Instate 3 و آزمون آماري one-way ANOVA استفاده گرديد.
يافته ها: بقا سلولي در غلظت 50mM کورکومين پس از طي 24 ساعت تيمار، 53 درصد محاسبه شد (IC50). بعد از طي 72 ساعت تيمار، واکوئله شدن و کاهش شديد سلول هاي زنده در محيط کشت مشاهده شد. همچنين، ميزان سلول هاي آپوپتوز شده توسط رنگ آميزي DAPI تعيين شد.
بحث و نتيجه گيري: با توجه به مسيرهاي مولکولي دخالت کننده در تکثير سلولي و توانايي کورکومين در القاي پروتئين هاي پروآپوپتوتيک و مهار پروتئين هاي آنتي آپوپتوتيک و مسيرهاي بقا همچون NF-KB و AKT، مي توان آن را به عنوان يک عامل ضد سرطان معرفي نمود.