زمينه و هدف: رشد بي رويه جمعيت در مناطق شهري موجب بروز مشکلاتي چون افزايش بزه کاري، حاشيه نشيني و...شده است. يکي از مسائل مهم در شهرها، افزايش ميزان ناهنجاري هاي اجتماعي و ايجاد احساس ناامني در بين شهروندان است. پژوهش حاضر با هدف بررسي علل و عوامل جرم سرقت مسلحانه در شهر تهران انجام گرفته است.
روش شناسي: روش پژوهش با توجه به موضوع و پرسش آن، ترکيبي از روش هاي توصيفي، تطبيقي و روش علي مقايسه اي است. در تجزيه تحليل داده ها از تحليل هاي آماري استفاده شده است. جامعه آماري پژوهش حاضر، جمعيت آماري متشکل از دو گروه مستقل تجربي و کنترل است، گروه تجربي شامل کليه سارقان نگهداري شده و گروه کنترل مشتمل بر کليه افراد دستگير شده در سال 1394 است.
يافته ها: يافته هاي پژوهش نشان مي دهد که تفاوت معناداري ميان دو گروه تجربي و کنترل به لحاظ وضعيت اجتماعي ـ اقتصادي، ميزان پيوند اجتماعي و ميزان احساس محروميت نسبي وجود دارد.
نتيجه گيري: نتايج حاکي از آن است که بين متغيرهاي محروميت نسبي، پايگاه اقتصادي- اجتماعي، از هم گسيختگي خانواده و پيوند اجتماعي با متغير سرقت مسلحانه رابطه معناداري وجود دارد. در اين ميان بين دو متغير پايگاه اقتصادي- اجتماعي و پيوند اجتماعي با سرقت مسلحانه ارتباط معکوسي برقرار است.