تحليل خصوصيات ساختاري شبکه زنان روستايي در استقرار مديريت مشارکتي مناطق بياباني

تخريب و نابودي مناطق خشک و بياباني که به علت عواملي مانند تغييرات اقليمي و فعاليت هاي انساني مي باشد، يکي از چالش هاي عمده و جدي زيست محيطي پيش روي جهان امروز است. در مباحث پيرامون مديريت مناطق خشک، زنان از ديد برنامه ريزان و سياست گزاران به عنوان يکي از گروه هاي هدف مورد توجه بوده و توانمندسازي آنان و زمينه هاي جلب مشارکتشان به عنوان بخش عظيمي از نيروهاي انساني ساکن روستاها از رئوس برنامه هاي مورد نظر سازمان هاي توسعه در کشورهاي مختلف مي باشد. در اين پژوهش سرمايه اجتماعي شبکه زنان روستايي از طريق روش تحليل شبکه اي، تکميل پرسشنامه تحليل شبکه اي و مصاحبه مستقيم با اعضاي گروه هاي توسعه روستايي زنان، در روستاي تاجمير از توابع شهرستان سربيشه در استان خراسان جنوبي، از طريق سنجش پيوندهاي اعتماد و مشارکت و با استفاده از شاخص هاي سطح کلان شبکه (تراکم، دوسويگي پيوندها، ميانگين فاصله ژئودزيک و نسبت پيوندهاي برون گروهي به درون گروهي) بررسي شده است. نتايج حاصل بيانگر آن است که ميزان سرمايه اجتماعي و به تبع آن سرعت گردش پيوندهاي اعتماد و مشارکت در حد متوسط بوده و براي ايجاد بسيج جامعه محلي، توانمندي اجتماعي و پايداري اقتصادي و اجتماعي جامعه مورد بررسي و در نهايت استقرار مديريت مشارکتي، ضرورت دارد که ميزان سرمايه اجتماعي افزايش يابد که اين عامل نيز فرصتي براي ايجاد ظرفيت در جهت مشارکت ايجاد کرده که تاثير بسزايي بر روند مديريت مشارکتي اجتماع محور در منطقه دارد.