بررسي مرگ هاي ناشي از دوچرخه سواري در ايران در دوره زماني 1391 – 1389

مقدمه: در سال هاي اخير استفاده از دوچرخه به عنوان وسيله نقليه سبک و سالم مورد استقبال بيشتري قرار گرفته است. اما متاسفانه توجه کمتر به رعايت شرايط ايمني استفاده از اين وسيله، آمار بالاي مرگ مير در بين دوچرخه سواران را در پي داشته است. هدف اين مطالعه نشان دادن شرايط پرخطر هنگام دوچرخه سواري و نواحي آسيب پذيرتر در هنگام استفاده از دوچرخه و ارائه راه کار مناسب جهت کاهش سوانح ناشي از دوچرخه سواري مي باشد.
روش کار: در اين مطالعه توصيفي- تحليلي، آمار و اطلاعات موجود در سازمان پزشکي قانوني ايران در فاصله زماني فروردين 1389 تا اسفند 1391 با استفاده از آزمون chi-square و توصيف فراواني داده ها در نرم افزار spss نسخه 20، مورد بررسي و تجزيه و تحليل قرار گرفت.
نتايج: بررسي آمارها نشان دهنده 526 مورد مرگ دوچرخه سوار در فاصله زماني مورد مطالعه مي باشند. متوسط در هر سال تعداد 188 نفر در اثر حوادث ناشي از دوچرخه سواري کشته شده اند. 93.5 درصد از مرگ ها ناشي از برخورد دوچرخه با يک وسيله نقليه موتوري در حال حرکت مي باشد. از تعداد 526 مورد مرگ دوچرخه سوار 480 نفر آنها (91.3 درصد) ضربه به سر داشته اند. در اين بررسي نشان داده شد ضربه به سر شايع ترين عامل مرگ دوچرخه سوارها بوده است.
بحث و نتيجه گيري: بررسي اين آمار و نيز آمار به دست آمده از مطالعات مشابه در بعضي کشورهاي ديگر نشان مي دهد که منطقه سر بسيار مستعد وارد آمدن ضربه است. مسلما تعداد و شدت اين آسيب ها به وسيله پوشيدن کلاه ايمني کاهش مي يابد. برنامه ريزي در ايجاد قوانين و بهبود امکانات مربوط به دوچرخه سواري باعث افزايش استفاده از دوچرخه، به عنوان يک وسيله حمل و نقل و هم زمان يک ورزش و نيز کاهش در ميزان حوادث مرتبط با دوچرخه مي شود.