بررسي اثرات تمرينات هوازي و بي هوازي بر حافظه افراد سالم

سابقه و هدف: شواهد حاكي است فعاليت بدني، يادگيري و حافظه را در انسان و حيوان توسعه مي دهد و مغز به طور قابل ملاحظه اي نسبت به ورزش پاسخ مي دهد. هدف از اين مطالعه بررسي تاثير و مقايسه ورزش هوازي و بي هوازي بر حافظه مي باشد.
مواد و روش ها: در اين مطالعه 90 نفر از دانشجويان پسر به طور تصادفي در سه گروه 30 نفره تقسيم شدند. گروه اول به مدت هشت هفته، هفته اي سه جلسه و هر جلسه به مدت 60 دقيقه تحت تمرينات هوازي (با استفاده از تردميل و با شدت 60 تا 70 درصد حداكثر ضربان قلب بيشينه)، گروه دوم، تمرين بي هوازي (با استفاده از تردميل و با شدت 75 تا 85 درصد ضربان قلب بيشينه) قرار گرفتند و در گروه سوم (كنترل) هيچ مداخله اي صورت نگرفت. كليه 90 نفر هم در ابتداي دوره و هم در پايان برنامه و آخرين جلسه به آزمايشگاه حافظه دعوت شده و حافظه آن ها بر اساس آزمون وكسلر بررسي شد.
يافته ها: نتايج اين مطالعه نشان داد كه از خرده آزمون هاي تست وكسلر تغييرات حافظه قبل و پس از مداخله در گروه با تمرين هوازي 5.41±15.50 و گروه با تمرين بي هوازي 4.89±17.00 و گروه كنترل 1.96±2.13 بود كه تفاوت معني دار بود (p<0.001). به طوري كه ميانگين مقدار افزايش نمره حافظه در گروه هوازي (p<0.001) و هم چنين در گروه بي هوازي (p<0.001) نسبت به گروه كنترل بيش تر بود. اما در دو گروه با تمرين بي هوازي و با هوازي تفاوت معني دار نبود (0.381=p).
نتيجه گيري: به طور كلي، يافته هاي مطالعه حاكي از آن است كه تمرينات هشت هفته اي ورزش هوازي و بي هوازي اثرات مثبتي بر عمل كرد حافظه افراد تحت مطالعه داشته است. لذا ورزش هوازي و بي هوازي براي بهبود عمل كرد حافظه توصيه مي شود.