بررسي اثر هيپوگليسميک عصاره هيدروالکلي برگ گياه شنگ در موش هاي صحرايي نر سالم و ديابتي

هدف: هدف از انجام اين مطالعه بررسي اثر ضد ديابتي عصاره هيدروالکلي برگ گياه شنگ و سطح سرمي انسولين در موش هاي صحرايي نر سالم و ديابتيک مي باشد.
مواد و روش ها: در اين مطالعه تجربي از 42 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار استفاده شد. حيوانات به طور تصادفي به شش گروه 7 تايي شامل: کنترل، ديابتي (60 ميلي گرم بر کيلوگرم وزن بدن استرپتوزوتوسين داخل صفاقي)، گروه هاي تجربي ديابتي (تحت درمان با عصاره شنگ با دوز 200، 400 و 800 ميلي گرم بر کيلوگرم وزن بدن) و ديابتي تيمار شده با داروي متفورمين (500 ميلي گرم بر کيلوگرم وزن بدن) تقسيم شدند. درمان به مدت10 روز انجام شد. قند خون به طور روزانه اندازه گيري شد. در پايان آزمايش نمونه خون جهت اندازه گيري انسولين و نمونه بافت پانکراس جهت بررسي هاي بافت شناسي تهيه شد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از نرم افزار SPSS تجزيه وتحليل شدند.
نتايج: تيمار موش هاي ديابتي با استفاده از دوز 800 ميلي گرم بر کيلوگرم عصاره شنگ نسبت به گروه کنترل به طور معني داري (p<0.05) سبب کاهش سطح گلوکز پلاسما شد. همچنين استفاده از دوزهاي 400 و 800 ميلي گرم بر کيلوگرم عصاره توانست به طور معني داري سبب کاهش گلوکز پلاسما نسبت به گروه دريافت کننده متفورمين شود (p<0.05 و p<0.01). سطح سرمي انسولين خون در گروه هاي ديابتيک تيمارشده با عصاره شنگ نسبت به گروه شاهد افزايش معني داري را نشان داد (p<0.05).
نتيجه گيري: تجويز عصاره هيدروالکلي برگ گياه شنگ احتمالا به دليل دارا بودن ترکيبات فلاونوئيدي و فنولي، قادر است سبب کاهش گلوکز و افزايش انسولين خون در حيوانات ديابتي شود.