تحليل شاخص هاي ذهني کيفيت محيط در بافت هاي فرسوده شهري (مطالعه موردي: محله آبکوه مشهد)

مبحث کيفيت در محيط هاي سکونتي خاص هم چون بافت هاي فرسوده شهري به واسطه برخورداري اين سکونت گاه ها از ويژگي هايي هم چون سطح بالاي تراکم جمعيتي و ساختماني و تمرکز در محيطي بعضا فاقد ارتباطي ارگانيک با ساختار شهر، داراي حساسيت و پيچيدگي مضاعفي نسبت به ساير بافت هاي شهري است. بدين منظور، با هدف شناخت و بررسي شاخص هاي کيفيت محيط شهري و سنجش وضعيت فعلي آن در بافتي فرسوده و مساله دار، شناسائي مولفه هاي تاثيرگذار بر ميزان ادراک ساکنان از کيفيت محل سکونتشان و هم چنين تاثير متغيرهاي اجتماعي و اقتصادي ساکنان هم چون سن، نوع مالکيت، سطح تحصيلات، بعد خانوار، مدت زمان سکونت در محله بر نحوه ادراک فردي از اين مولفه ها و در نهايت ارائه راهکارهاي مناسب جهت ارتقاء کيفيت محيط زندگي، محله آبکوه واقع در شهر مشهد که داراي بافتي با هسته روستايي، ارگانيک و بسيار متراکم مي باشد، به عنوان محدوده مطالعاتي انتخاب گرديد. يافته هاي پژوهش حاکي از رضايتمندي پايين ساکنان از کيفيت محيط در محدوده مورد مطالعه و تاثيرات ناشي از ويژگي هاي فردي در ادراک رضايتمندي و يا نارضايتي آنان مي باشد. ويژگي هاي فردي نقش موثري در نحوه نگرش و ادراک ساکنان به مقوله کيفيت محيط، را دارند و متغيرهاي سن، مدت زمان سکونت در محله و سطح تحصيلات، بيشترين ارتباط را با ادراک افراد از کيفيت محيط محله خود دارا مي باشند. به طوري که با بالا رفتن سطح تحصيلات، ميزان رضايتمندي از کيفيت محيط پايين مي آيد. هم چنين با افزايش سن و مدت زمان سکونت در محله، رضايتمندي نيز افزايش پيدا مي کند.