ارزيابي و آسيب شناسي سياست تامين مسکن روستايي کشور در برنامه هاي توسعه پس از انقلاب اسلامي ايران

سياست، به معناي تدبير امور، مصلحت انديشي و دورانديشي است که با در نظر گرفتن مصالح جامعه سعي در هدايت آن دارد. مساله سياست گذاري مسکن روستايي و دستيابي به الگوي مطلوب سکونت از دغدغه هاي پيش روي برنامه ريزان و از اولويت هاي برنامه هاي توسعه روستايي است. مسکن روستايي از مهم ترين نيازهاي توسعه روستا بوده و توسعه روستاها گامي در راستاي کاهش مهاجرت به شهرها مي باشد.
مسکن از عناصر حياتي جوامع روستايي است و شامل محيط فيزيکي، خدمات و تسهيلات ضروري براي بهزيستن خانواده، اشتغال، آموزش و بهداشت مي باشد بنابراين مسکن روستايي بسيار پيچيده تر از مسکن شهري بوده و نوع نياز روستاها به مسکن با آنچه شهرها به آن نياز دارند متفاوت است.
مسکن روستايي از نبود برنامه ريزي توسعه و برنامه هاي اجرايي رنج مي برد. سياست مسکن روستايي به روشي عمومي براي خانه دار شدن خانواده ها و افراد روستايي با بهره گيري از برنامه هاي مختلف وام تبديل شده است اما ساکنين روستاها از درآمد پاييني برخوردار بوده و توانايي بازپرداخت وام را ندارند. همچنين سياست مسکن روستايي با وجود تفاوت با مسکن شهري و دارا بودن شرايط خاص همانند سياست مسکن شهري تدوين مي گردد. اين امر ضرورت بررسي سياست هاي اتخاذ شده در زمينه مسکن روستايي را تبيين مي کند. بنابراين نوشتار حاضر به ارزيابي سياست هاي دولت در زمينه مسکن روستايي مي پردازد.
در اين مطالعه نخست به مشکلات مسکن روستايي پرداخته شده است سپس سياست هايي که دولت در راستاي حل مشکلات آن اتخاذ کرده، مورد بررسي قرار گرفته است. سياست هاي دولت در قالب برنامه هاي پنج ساله تدوين مي گردد، بنابراين اين برنامه ها مورد ارزيابي قرار گرفته تا مشخص گردد دولت براي حل مشکلات مسکن روستايي چه سياست هايي را برگزيده است سپس با استفاده از رويکرد تحليل راهبردي، نقاط قوت، ضعف، فرصت و تهديد شناسايي شده و راهبردهاي مناسب براي حل مشکل مسکن روستايي مطرح گرديده است. نتايج مقاله نشان مي دهد در سياست هاي مسکن روستايي بيشتر به ابعاد کمي ساخت وساز توجه شده در حالي که به عواملي نظير شرايط اقليمي روستاها، استفاده از نيروهاي محلي، مصالح بومي سازگار با شرايط محلي روستا و مشارکت مردم کمتر پرداخته شده است.