تاثير داستان گويي ديجيتال بر اضطراب شنيداري زبان آموزان

هدف پژوهش حاضر، بررسي تاثير داستان گويي ديجيتال بر اضطراب شنيداري زبان آموزان ايراني است. شصت زبان آموز سطح متوسط به صورت نمونه در دسترس انتخاب شده و به عنوان گروه آزمايش (30 نفر) و کنترل (30 نفر) در تحقيق حاضر که از نوع شبه آزمايشي با پيش آزمون- پس آزمون است، شرکت نمودند. در ابتدا، براي سنجش سطح اضطراب شنيداري هر دو گروه از پرسش نامه اضطراب شنيداري زبان خارجه، با سه عامل اضطراب عاطفي، نگراني ادراکي و ترس پيش بين به عنوان پيش آزمون استفاده شد. تدريس مهارت شنيدن بر اساس روش ارتباطي شامل سه مرحله پيش- شنيداري، شنيداري و پس- شنيداري به مدت 14 هفته انجام شد. در بخش شنيداري در گروه آزمايش داستان هاي ديجيتال به صورت چند رسانه اي اجرا شدند و شاگردان فايل داستان را با استفاده از دستگاه دي وي دي مشاهده کردند و به آن گوش دادند. بخش شنيداري گروه کنترل شامل گوش دادن به روايت شفاهي داستان بدون استفاده از پخش چندرسانه اي بود. فعاليت هاي پيش شنيداري و پس شنيداري هر دو گروه يکسان بود. در پايان، آزمايش اضطراب شنيداري هر دو گروه با استفاده از پرسش نامه اضطراب شنيداري زبان خارجه اندازه گيري شد. تحليل داده ها، با استفاده از تحليل کوواريانس چندمتغيري نشان داد که استفاده از داستان گويي ديجيتال سبب کاهش معنادار اضطراب شنيداري زبان آموزان گروه آزمايش و سه عامل آن در قياس با گروه کنترل شده است. بررسي ميزان تاثير آزمايش بر سه عامل پرسش نامه حاکي از تاثير قابل ملاحظه به کارگيري داستان هاي ديجيتال بر کاهش اضطراب عاطفي (شاخص مجذور اتاي تفکيکي=0.773) در قياس با نگراني ادراکي (شاخص مجذور اتاي تفکيکي=0.552) و ترس پيش بين (شاخص مجذور اتاي تفکيکي=0.247) مي باشد.