بهره وري از هنر آيينه کاري در تلطيف فضاي معماري با توجه به بازانگاري فضاي معماري اسلامي

آينه کاري هنري کاملا اسلامي است و حاوي اشکال هندسي اسلامي مي باشد. چنانکه مي توان آن را هنري ديني و سنتي تلقي کرد. نور مطلق خداوند است و همين طور نور در اسلام سمبل هدايت مومنين از تاريکي و ظلالت معرفي شده است، پس بازخورد نور از آينه هايي با شکستگي هاي زياد و طرح هاي متنوع علاوه بر ايجاد فضاي زيبا، مي تواند حس وحدت و يگانگي خداوند را نيز يادآور باشد. در مکان هايي هم که آينه کاري شده، اشکال هندسي آينه و حضور نور و تاثير متقابل آن بر آينه، فضاي عرفاني خاصي را ايجاد کرده است که تاثر گرقته از آيه هاي قرآن مي باشد. علاوه بر اين ها آينه کاري در شاخصه هاي معماري مدرن نيز قابل بررسي مي باشد، آينه کاري مي تواند روشي براي جلوگيري از پژواک هاي متوالي صوت باشد. تغيير شکل، پرهيز از سطوح موازي و يا ايجاد شکستگي در سطوح صاف از پژواک هاي متوالي جلوگيري مي کند. اين مقاله با روش توصيفي تحليلي به بررسي هنر آينه- کاري و حکمت آن در معماري اسلامي و همچنين نقش هاي کاربردي آن از قبيل کمک به تشخيص وضوح گفتار در معماري (آکوستيک) مي پردازد. درنتيجه با بررسي آينه کاري توجه به اين نکته که نور در معماري اسلامي ايران هميشه به منزله روشن کردن کامل فضاي معماري بکار نمي رود و بلکه گاهي جنبه عرفان و تقدس به خود گرفته و جنبه هاي ديگر فضا چون رنگ و بافت را تحت تاثير قرار داده و بر آنها تاکيد مي کند، بارزتر مي گردد و استفاده از هنر آينه کاري مبين رسيدن کثرت به وحدت الهي مي باشد.