پمفيگوس ولگاريس لثه اي در بيماران جوان:گزارش موارد

پمفيگوس ولگاريس يک بيماري اتوايميون و ناشايع پوستي مخاطي است که شيوع آن 1 تا 5 مورد در هر 1 ميليون نفر و با ميانگين سني 50 سال گزارش شده است. در اين مطالعه 4 بيمار جوان (ميانگين سني 27.75 سال) مبتلا به پمفيگوس ولگاريس مورد بررسي قرار گرفتند.
بيمار اول خانم 28 ساله با شکايت از زخم هاي متعدد دهاني بوده که در بيوپسي صورت گرفته، تشخيص پمفيگوس ولگاريس گذاشته شد و بعد از گذشت 12 ماه از درمان هيچ ضايعه زخمي ديگري در ساير نقاط بدن مشاهده نشد. بيمار دوم خانم 23 ساله با شکايت پوسته ريزي لثه فاسيال فک بالا و پايين بودکه در بررسي آسيب شناسي ضايعات دهاني پمفيگوي ولگاريس شناخته شد و در پيگيري 11 ماهه پس از درمان ضايعات زخمي که فقط در دهان بود بهبود يافته بود.بيمار سوم خانم 30 ساله با نماي ژنژويت دسکواماتيو و زخم هايي که منحصرا در دهان بود نيز پمفيگوس و لگاريس تشخيص داده شد بعد از پيگيري 12 ماهه از درمان ضايعات دهاني کنترل شده بود و زخمي در ساير نقاط بدن ديده نشد. بيمار چهارم خانم 30 ساله با زخمهاي شديد دهاني که آن هم مرتبط با پمفيگوس ولگاريس بود، ولي در بررسي 11 ماهه علي رغم درمان بيماري پيشرفت کرده و زخم ها و تاول هاي وسيعي در تمام بدن بيمار مشاهده شد.
پمفيگوس ولگاريس بيماري بسيار مهمي است و در صورت عدم درمان، بيماري پيشرفت مي کند. ضايعات دهاني از اولين علايم اين بيماري هستند و از آن جايي که نماي باليني اين ضايعات زخمي اختصاصي نمي باشد، نيازمند انجام بيوپسي و تشخيص زود هنگام هستند.