بررسي کيفيت زندگي کاري و عوامل مرتبط با آن در پرستاران بخش مراقبت هاي ويژه

سابقه و هدف: کيفيت زندگي کاري به عنوان عامل اساسي در توانمندسازي نيروي انساني مورد نياز نظام مراقبت و درمان شناخته شده است. در اين بين پرستاران نيز بايد از کيفيت زندگي کاري مطلوبي برخوردار باشند تا بتوانند مراقبتي با کيفيت مناسب به مددجويان ارائه دهند. اين مطالعه با هدف بررسي کيفيت زندگي کاري و عوامل مرتبط با آن در پرستاران بخش هاي مراقبت هاي ويژه وابسته به دانشگاه علوم پزشکي مازندران انجام شد.
مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي تحليلي بر روي 180 پرستار شاغل در بخش هاي مراقبت ويژه بيمارستان هاي آموزشي ساري وابسته به دانشگاه علوم پزشکي مازندران (1395) به روش نمونه گيري تصادفي طبقه اي انجام شد. از مهم ترين معيارهاي ورود، يکسال سابقه کار پرستار در بخش مراقبت ويژه بود. جمع آوري داده ها با استفاده از پرسشنامه هاي مشخصات فردي و کيفيت زندگي کاري والتون انجام شد. نتايج توسط آمار توصيفي، آنوا يک طرفه و تي مستقل تجزيه و تحليل شدند.
يافته ها: پرستاران از اکثر مولفه هاي کيفيت زندگي کاري خود رضايت نسبي داشتند. 27.2 درصد کيفيت زندگي کاري پايين، 66.1 درصد متوسط و 6.7 درصد کيفيت زندگي کاري بالايي را گزارش کردند. کيفيت زندگي کاري با ساعت اضافه کار، تعداد شيفت شب در ماه و کفايت درآمد رابطه معني داري را نشان داد (p<0.001).
استنتاج: کيفيت زندگي کاري پرستاران متوسط بوده و آنان از عدم پرداخت منصفانه حقوق و مزايا و کافي نبودن محيط ايمن و سالم، عدم رشد و امنيت، قانون گرايي در سازمان، وابستگي اجتماعي کاري ناراضي بود.