پذيرش دانش آموزان داراي اختلالات شنيداري توسط همسالان در مدارس تلفيقي و غير تلفيقي (عادي)

مقدمه: پژوهش حاضر به منظور تعيين ميزان پذيرش دانش آموزان داراي اختلال شنيداري توسط دانش آموزان عادي در مدارس تلفيقي و غير تلفيقي (عادي) انجام شده است. تحقيقات گوناگون نشان داده‌اند عامل پذيرش دانش آموزان استثنايي توسط دانش آموزان عادي در موفقيت برنامه هاي تلفيقي يا فراگيرسازي(Inclusion)  موثر مي باشد.
مواد و روش تحقيق: روش پژوهش در اين تحقيق زمينه يابي مي باشد و براي توصيف ميزان پذيرش دانش آموزان نيمه شنوا از پرسشنامه(Acceptance Scale)  استفاده شده است. نمونه هاي تحقيق شامل 323 دانش آموز عادي دختر و پسر كلاسهاي سوم، چهارم و پنجم دبستانهاي تهران بودند كه همكلاسي داراي اختلال شنوايي داشتند. اين نمونه ها بطور تصادفي از مناطق پنج گانه تهران انتخاب گشتند. همچنين اين پژوهش يک نمونه 65 نفري از دانش آموزان همين مقاطع تحصيلي را در مدارس غير تلفيقي جهت مقايسه مورد بررسي قرار داد. براي بررسي پايايي يا اعتبار، پايايي تقسيم به نصف اسپرمن – براون 82%+ بود همچنين ضريب آلفا 77%+ گزارش شد. در روش آزمون مجدد در دو موقعيت به فاصله سه هفته ضريب ثبات 68%+ بود. در اين تحقيق تاثیر جنسيت و نوع مدرسه (تلفيقي، غير تلفيقي يا عادي) بر ميزان پذيرش دانش آموزان داراي اختلال شنيداري مورد بررسي قرار گرفت.
يافته ها: يافته هاي پژوهش در زمينه عامل جنسيت نشان داد كه در مدارس تلفيقي پذيرش دانش آموزان پسر بيشتر از دختران است و در مورد مقايسه ميزان پذيرش در مدارس تلفيقي و غير تلفيقي (عادي)، نتايج نشان دهنده ميزان پذيرش بالاتر در مدراس تلفيقي مي باشد.
بحث و نتيجه گيري: همانطور كه از نتايج پيداست دانش آموزان نيمه شنواي مدارس تلفيقي از ميزان پذيرش بالاتري توسط همكلاسيها برخوردارند. اين برتري در مدارس تلفيقي بيانگر اين واقعيت است كه تجربه تماس و آشنايي با كودكي كه نيازهاي ويژه دارد مي تواند بر پذيرفته شدن اين دانش آموزان توسط دانش آموزان عادي اثر گذار باشد. محدوديتهاي اين پژوهش و كم بودن پژوهشها در اين زمينه ضرورت پژوهشهاي بيشتر بخصوص در زمينه مداخلات مناسب جهت افزايش پذيرش را آشكار مي سازد.