بقا و مهاجرت سلول هاي نوروسفر مشتق از سلول هاي بنيادي مزانشيمي مغز استخوان بعد از پيوند به فضاي زير شبکيه در مدل تخريب ماکولاي وابسته به سن در موش هاي صحرايي آلبينو

زمينه و هدف: بيماري هاي تخريبي شبکيه يکي از علل شايع نابينايي در جهان است. هدف از اين مطالعه بررسي پيوند سلول هاي نوروسفر مشتق از بافت مغز استخوان به فضاي زير شبکيه در مدل حيواني (تخريب لايه رنگدانه دار شبکيه با استفاده از سديم يديت) بود.
روش بررسي: موش هاي صحرايي آلبينو مقدار 40 ميلي گرم بر کيلوگرم از سديم يديت در فضاي پشت چشم دريافت کردند و بعد از 30 روز، بررسي بافتي با استفاده از هول مانت لايه رنگدانه دار و همچنين رنگ آميزي هماتوکسيلين و ائوزين انجام شد. سلول هاي بنيادي مشتق از بافت مغز استخوان از استخوان فمور موش هاي صحرايي استخراج و تحت تاثير محيط تمايزي نوروسفر به سلول هاي شناور نوروسفر تبديل شد. سلول هاي به دست آمده با نشانگر هسته اي BrdU نشان دار و به فضاي زير شبکيه تزريق شدند. 7 روز بعد از تزريق، برش بافتي تهيه شد و بقا، مهاجرت و همچنين نحوه قرارگيري سلول هاي تزريق شده با استفاده از ايمونوهيستوشيمي بررسي شد.
يافته ها: 3 روز بعد از تزريق سديم يديت، تغييرات پاتولوژي ازجمله افزايش در نور فلوئورسنس، هايپرتروفي و چندهسته اي شدن در لايه رنگدانه دار مشاهده شد و در بررسي بافتي، به هم ريختگي قسمت خارجي فوتورسپتور ها و همچنين تغييرات لايه رنگدانه دار ديده شد. يافته هاي ايمونوهيستوشيمي 7 روز بعد از پيوند سلولي نشان داد که سلول هاي تزريق شده توانسته اند در فضاي زير شبکيه زنده بمانند و به لايه رنگدانه دار و همچنين به لايه شبکيه مهاجرت کرده و در کنار سلول هاي بافت ميزبان قرارگرفته اند.
نتيجه گيري: سلول هاي بنيادي مزانشيمي به دليل سهولت در دسترسي، منبع مناسبي براي پيوند هستند. توانايي تمايز اين سلول ها به رده عصبي و همچنين توانايي بقا و مهاجرت اين سلول ها بعد از پيوند، در مدل هاي آسيب شبکيه، مي تواند راهي براي درمان بيمارهاي تخريبي شبکيه باشد.