تبيين فرايند خودمراقبتي در افراد مبتلا به پارکينسون: يک مطالعه نظريه زمينه اي

زمينه و هدف: هدف نهايي رفتارهاي خودمراقبتي توانمند ساختن بيماران به ويژه بيماران مزمن است. اين در حالي است که تصوير واضحي از نحوه خودمراقبتي بيماران مبتلا به پارکينسون وجود ندارد. اين پژوهش با هدف تبيين فرايند خودمراقبتي در افراد مبتلا به پارکينسون انجام يافته است.
روش بررسي: مطالعه حاضر از نوع کيفي بوده و با استفاده از روش نظريه زمينه اي در سال 1391 تا 1393 انجام يافته است. داده ها با استفاده از مصاحبه هاي عميق نيمه ساختار يافته و يادداشت هاي در عرصه به منظور پاسخ به سوال فرايند خودمراقبتي در بيماران مبتلا به پارکينسون چگونه است؟ جمع آوري شد. با 12 بيمار مبتلا به پارکينسون و 4 نفر از مراقبان خانوادگي آنان مصاحبه به عمل آمد. مشارکت کنندگان از دو کلينيک مغز و اعصاب انتخاب شدند. مصاحبه ها در منزل شخصي مشارکت کنندگان و يا يکي از اعضاي خانواده آنان و دو مورد در سراي سالمندان انجام گرفت. تجزيه و تحليل داده ها بر اساس کوربين و اشتراوس (2008) انجام يافت.
يافته ها: مفاهيم مطالعه با استفاده از تحليل خرد و کلي شناسايي شدند. «ترس از زمين گير شدن» به عنوان مهم ترين نگراني بيماران مبتلا به پارکينسون شناسايي شد. راهبردهايي که بيماران در پاسخ به زمينه مورد استفاده قرار مي دادند شامل « استقلال طلبي»، «مراقبت معنوي»، «مراقبت آگاهانه» و «جستجوي درمان» بود. «تلاش براي انجام مستقل خودمراقبتي» فرايند اصلي در انجام خودمراقبتي بيماران مبتلا به پارکينسون بود.
نتيجه گيري: نتايج مطالعه حاضر نشان داد فرايند خودمراقبتي در بيماران مبتلا به پارکينسون حسب شرايط (زمينه) و بر اساس مراحل و شدت علايم و نشانه هاي بيماري مي تواند متفاوت باشد. مراقبان بهداشتي از جمله پرستاران مي توانند با تسهيل کاربرد راهبردهاي شناسايي شده در اين مطالب بيماران را در دستيابي به حفظ استقلال در خودمراقبتي ياري نمايند.