نگرشي پيرامون نقاشي گل و مرغ با تاکيد بر آثار آقا لطفعلي صورتگر شيرازي

گل و مرغ در سنت هنر ايراني، پيشينه اي طولاني دارد و به گونه اي نمادين، از فرهنگ ايراني مايه گرفته است. همگي ما اينجا و آنجا به جلوه هايي از اين هنر پر رمز و راز برخورد کرده و براي لحظاتي هرچند کوتاه دل و جان را به جادوي خط و کيمياي نقش و رنگهاي آن سپرده ايم. گل و مرغ، تبلور نقش و رنگ خود را در فرش ها، طاقچه ها و سقف منازل، تزينن نماي داخلي امام زاده ها، حواشي آيات قرآن و سروده هاي شاعران نمايان ساخته است. در سنت هنر ايراني، گل و مرغ از شاخه هاي نگارگري محسوب مي شود که از عهد تيموري به بعد رونق چشمگيري داشته است. دنباله بررسي گونه هاي نمادين هنر گل و مرغ در نگاره هاي ايراني، ما را در گذر از نگاره هاي دوران افشار و زند به دوران قاجار رهنمون مي سازد. در اين ميان، استادان اين شيوه در روند پيشرفت گل و مرغ سهم بزرگي داشته اند. آنان هرگز در رشته هاي پيوند با هنر گذشته را فراموش نکرده اند و آثارشان به گونه اي دنباله کار استادان بزرگ نام آشنا و گمنام مکاتب تبريز، شيراز، قزوين و اصفهان بوده است. در اين بين علي اشرف هنرمند عهد افشاريه و زنديه را مي توان از برجسته ترين نقاشان شيفته گل و مرغ دانست. وي گويي باغباني گلستان هنر ايراني را پيشه خود ساخته بود. پس از علي اشرف آقا صادق با ذوق وافرش به اين مکتب اعتباري تازه بخشيد. اما جلوه و جلال دوباره مکتب گل و مرغ در شيراز و در عهد قاجار ظاهر گشت، که مديون ذوق و استعداد هنرمندي عاشق به نام آقا لطفعلي صورت گر شيرازي بود. وي را نمي توان تنها يک وارث و امانت دار هنر گل و مرغ دانست، چرا که با ذوق، استعداد، مهارت و قدرت ذهن کنکاش گر خود، در اين عرصه چنان پيش رفت که شيوه اش به ديدگاهي بديع براي مشتاقان و آيندگان مبدل گشت.