مقايسه تطبيقي شعر روايي نيما يوشيج و خليل مطران با تاملي در ميزان خلاقيت هنري دو شاعر

به کارگيري شعر روايي با هدف بيان دغدغه هاي انساني و اجتماعي، يکي از وجوه مشترک ميان نيما يوشيج و خليل مطران در شعر معاصر فارسي و عربي است. مقدار زيادي از اشعار نيما، جنبه روايي دارد. خليل مطران نيز جزو شاعراني است که شعر روايي را وارد شعر معاصر عربي کرده است. اين پژوهش با روش تحليلي توصيفي و با تکيه بر روش ادبيات تطبيقي، ميزان خلاقيت و هنرآفريني دو شاعر را در شعر روايي بررسي و مقايسه کرده است. نتيجه به دست آمده از پژوهش نشان مي دهد که نيما با خلاقيتي شاعرانه، نمادهاي افسانه اي را به گونه اي در تاروپود شعر روايي خود تنيده که جنبه هنري بدان بخشيده است، اما مطران با استفاده از مواد تاريخي، شعري روايي را در قالبي سنتي پديد آورده است. نوآوري نيما در خلق يک معناي تخيلي تازه و پيوند دادن آن با زندگي امروز است، اما خلاقيت مطران، محدود به ايجاد ارتباط ميان يک روايت تاريخي با دنياي امروز است. در مجموع مي توان گفت، ميزان ابتکارات نيما در خلق مضمون هاي نو، به کمک شعر روايي، با توجه به گستردگي دامنه تخيل در آن، بسيار بيشتر از مطران است.