ارتباط بين خودپنداره بدني، شاخص توده بدني و توانايي هاي ادراکي حرکتي در دانش آموزان دختر و پسر 11 ساله

مقدمه و هدف: اين مطالعه به منظور بررسي ارتباط بين خودپنداره بدني، شاخص توده بدني و توانايي هاي ادراکي حرکتي در دانش آموزان دختر و پسر 11 ساله انجام شده است.
روش شناسي: در اين مطالعه مقطعي 300 نفر از دانش آموزان 11 ساله (144 دختر، 156 پسر) با ميانگين سن 10.75 سال و انحراف استاندارد 0.58 شهر نهاوند از طريق نمونه گيري خوشه اي انتخاب شدند. قد و وزن دانش آموزان اندازه گيري شد و شاخص توده بدن محاسبه گرديد. براي ارزيابي خودپنداره بدني، پرسشنامه خودپنداره بدني (PQS) به کار برده شد. اين پرسشنامه خرده مقياس هاي صلاحيت، جذابيت بدني، قدرت و اعتماد به نفس را مي سنجد. توانايي هاي ادراکي حرکتي از طريق آزمون توانايي حرکتي برونينکز- اوزرتسکي بررسي شدند. اين آزمون شامل 8 خرده مقياس چابکي و سرعت دويدن، تعادل، هماهنگي دوسويه، قدرت، سرعت پاسخ، کنترل بينايي- حرکتي، هماهنگي اندام فوقاني و سرعت و چالاکي اندام فوقاني است.
يافته ها: داده ها نشان مي دهد جذابيت بدني و قدرت به شکل مثبت و شاخص توده بدني به شکل منفي با توانايي هاي ادراکي حرکتي همبستگي دارد. جذابيت بدني و شاخص توده بدني به طور معنادار مجموعا 9 درصد واريانس توانايي هاي ادراکي حرکتي را پيش بيني کرد. پسران نسبت به دختران به طور معناداري نمرات بالاتري در قدرت (p=0.000) و اعتماد به نفس (p=0.008) دارند. در مقابل اختلاف معناداري بين گروه ها در صلاحيت، جذابيت بدني، شاخص توده بدني و توانايي ادراکي حرکتي ديده نمي شود.
بحث و نتيجه گيري: بر اساس مطالعه حاضر، تفاوت متغيرهاي موجود بين دختران و پسران در سن 11 سالگي لزوم توجه به اين تفاوت ها را براي برنامه ريزان بهداشتي و تربيت بدني دوچندان مي کند. از سوي ديگر نتايج اين مطالعه ارتباط تنگاتنگ و تاثير متقابل توانايي هاي ادراکي حرکتي، شاخص توده بدني و خودپنداره بدني در سن 11 سالگي را نشان مي دهد و بر اين اساس بايد بر لزوم و اهميت ارتقاء تمامي جنبه هاي رشدي کودکان تاکيد شود.