کفايت دياليز افراد مبتلا و غير مبتلا به ديابت مراجعه کننده به بيمارستان 22 بهمن گناباد

زمينه و هدف: کفايت دياليز به عنوان يک عامل پيش بيني کننده مرگ بيماران تحت دياليز شناخته شده است. با توجه به افزايش نارسايي کليه و تغييرات قند خون در افراد مبتلا به ديابت تحت دياليز، تحقيق حاضر با هدف تعيين کفايت دياليز در افراد مبتلا و غير مبتلا به ديابت مراجعه کننده به بيمارستان 22 بهمن گناباد در سال 1391 انجام شد.
مواد و روش ها: اين مطالعه توصيفي تحليلي برروي بيماران مراجعه کننده به بخش همودياليز بيمارستان 22 بهمن در سال 1391 انجام شد.33 بيمار به روش سرشماري در دو گروه مبتلا به ديابت (16 نفر) و غير مبتلا به ديابت (17 نفر) انتخاب شدند و در 3 مرحله قبل، حين و بعد دياليز، نمونه خون از آنان گرفته شد. متغيرها ي سن، جنس، نوع صافي و طول مدت دياليز، با استفاده ازفرم اطلاعاتي جمع آوري گرديد. :K) KT/V کليرانس اوره، Tمدت زمان دياليز، V: توزيع حجم اوره) بيش از 1/2 و (Urea reduction ratio) URR بيش از 65 درصد به عنوان کفايت مطلوب در نظر گرفته شد داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 19 و آزمون هاي آماري کاي دو، تست دقيق فيشر و آناليز واريانس اندازه هاي تکراري تجزيه و تحليل گرديد.
يافته ها: صد درصد بيماران دياليزي مبتلا به ديابت و 41.2 درصد بيماران غير مبتلا به ديابت، معيار URR کمتر از 65 داشتند. 64.7 درصد از گروه غير مبتلا به ديابت و31.3 درصد از گروه مبتلا به ديابت، شاخص KT/V بيش از 1/2 داشتند. نتايج تست دقيق فيشر تفاوت معني داري را در ميزان کفايت دياليز دو گروه بر اساس معيار URR نشان داد.(p=0.007) دو گروه از نظر طول مدت دياليز، دفعات دياليز در هفته، نوع صافي و دور پمپ اختلاف معني داري نداشتند.
نتيجه گيري: بر اساس شاخص URR کفايت دياليز در بيماران مبتلا به ديابت نسبت به بيماران غير مبتلا، پايين تر بود. از اين رو نياز به انجام اقداماتي در راستاي افزايش کفايت دياليز اين گروه احساس مي شود.