سنجش ميزان آسيب پذيري بافت هاي شهري در مواقع بروز بحران زلزله (مطالعه موردي: نواحي شهر قزوين)

آسيب پذيري را مي توان مجموع سه عامل مقاومت فيزيکي بافت، عدم امکان امداد رساني و عدم توان بازگشت پذيري شهر پس از بحران دانست. در اين پژوهش، کوشش شده است تا ميزان آسيب پذيري نواحي شهر قزوين با تعريف معيار هاي محيطي، جمعيتي-اجتماعي، اقتصادي، کالبدي، با استفاده از روش هاي تصميم گيري چند شاخصه مورد ارزيابي قرار گيرد. اين سنجش ابتدا با روش فرايند تحليل سلسله مراتبي صورت گرفت. به دليل برخي از محدوديت هاي اين روش، نتايج حاصل دور از واقعيت عيني به نظر مي رسيد. اين مساله که تصميم گيري تنها براساس برآورد ذهني و تقريبي تصميم گير باشد، امري اشتباه است؛ لذا اين ارزيابي با روش ديگري که مبتني بر مقادير کمي متغيرهاست صورت پذيرفت. نتايج به دست آمده از روش، به واقعيت نزديک تر است. در شهر قزوين 3 ناحيه داراي آسيب پذيري زياد، 9 ناحيه آسيب پذيري متوسط و 7 ناحيه آسيب پذيري کم مي باشند. اولويت دهي به برنامه ها و تخصيص منابع در راستاي کاهش آسيب پذيري نواحي با آسيب پذيري بالا از مهم ترين اقدامات پيش از بحران است.