به کارگيري روش هاي تصميم گيري گروهي و آناليزهاي مکاني جهت انتخاب مسير در مرحله طراحي اوليه

طراحي بزرگراه ها از فرآيندها و زير فرآيندهاي متعددي از جمله برنامه ريزي تا ساخت وساز واقعي تشکيل شده است. قبل از مهندسي دقيق و طراحي جاده، يک فرآيند اوليه از مکان يابي جاده بايد انجام شود. در اين مرحله، گزينه هاي زيادي وزن دهي، ارزيابي و اولويت بندي مي شوند. انتخاب مسير (زير فرآيند مکان يابي مسير) بخش بسيار مهمي در کل فرآيند طراحي مسير مي باشد. در اين مرحله است که معيارهاي اساسي با حداقل اثرات منفي زيست محيطي، اجتماعي و مالي ممکن و همچنين معيارهاي فني مسير بايد برآورده شوند. اين مرحله، بدون توجه به الگوهاي فرهنگي، اجتماعي و اقتصادي ممکن است منجر به مسيري که که از جنبه مهندسي ايده آل است اما باعث تخريب اين مناطق و درنتيجه نارضايتي مردم و گاهي باعث توقف پروژه گردد. بنابراين، تصميم گيري در مورد برنامه ريزي و ساخت بزرگراه، از آنجا که عوامل و ذينفعان زيادي در آن درگير هستند، فرايند پيچيده است. استفاده از روش هاي تصميم گيري چندمعياره و همچنين آناليزهاي مکاني مي تواند به کاهش مشکلات تصميم گيران در انتخاب مسير کمک کند. هدف از اين مقاله، استفاده از آناليزهاي مکاني GIS و روش هاي تصميم گيري چند معياره با در نظر گرفتن معيارهاي زيست محيطي، اجتماعي- اقتصادي، توريستي و فني مسير در انتخاب مسير مي باشد. در اين مقاله از روش هاي فازي AHP براي وزن دهي معيارها به صورت گروهي (با اولويت بندي توسط کارشناسان حمل ونقل و مردم) و ويکور براي اولويت بندي گزينه هاي مسير استفاده مي شود. نتايج حاصل از پياده سازي براي محور سومار- گيلانغرب، نشان مي دهد که مسير انتخاب شده با استفاده از روش هاي تصميم گيري و آناليزهاي مکاني با مسير تعيين شده توسط شرکت مهندسين مشاور مطابقت دارد.