تاثير کاهش فراواني نسبي بازخورد و نوع تمرين بر يادگيري برنامه حرکتي تعميم يافته در يک تکليف زمان بندي متوالي

نصري لاله; بهرام عباس; حمايت طلب رسول

مشخصات مقاله

عنوان نشریه:

پژوهشنامه مديريت ورزشي و رفتار حركتي : پاييز و زمستان 1393 , دوره 10 , شماره 20 ; از صفحه 15 تا صفحه 22 .

عنوان مقاله:

تاثير کاهش فراواني نسبي بازخورد و نوع تمرين بر يادگيري برنامه حرکتي تعميم يافته در يک تکليف زمان بندي متوالي

نویسندگان:

نصري لاله*, بهرام عباس, حمايت طلب رسول

آدرس:

* دانشگاه خوارزمی

چکیده:

مقدمه و هدف: در يادگيري يک مهارت جديد، تمرين بدني تنها روش کسب يک مهارت تازه نيستند و مدل هاي يادگيري مشاهده اي، يادگيري دامنه اي از حرکات را تسهيل مي کند. هدف از انجام تحقيق حاضر، بررسي تاثير کاهش فراواني نسبي بازخورد و نوع تمرين مشاهده ايي و ترکيبي بر يادگيري زمان بندي نسبي است.
روش شناسي: بدين منظور 60 دانشجوي دختر غيررشته تربيت بدني که در سال تحصيلي 89-88 مشغول به تحصيل و فاقد تجربه قبلي در تکليف مورد نظر بودند، از ميان 300 دانشجوي دانشجويي غيرتربيت بدني دانشگاه خوارزمي انتخاب شدند و بر اساس نوع تمرين و نوع بازخورد به طور تصادفي به 4 گروه مشاهده با بازخورد 33%، مشاهده با بازخورد 100%، ترکيبي با بازخورد 33% و ترکيبي با باخورد 100% تقسيم شدند. آزمودني ها يک تکليف زمانبندي متوالي را که شامل فشردن کليدهاي 2، 6، 8 و 4 با حفظ زمان بندي نسبي بود، انجام دادند. اين پژوهش شامل 2 مرحله اکتساب و يادداري است. در مرحله اکتساب گروه مشاهده ايي با بازخورد 33% و مشاهده اي با بازخورد 100%، 4 بلوک 12 کوششي از الگويي را مشاهده کردند. دو گروه ديگر که شامل گروه ترکيبي با بازخورد 33% و ترکيبي با بازخورد 100% بودند در اين مرحله ابتدا 2 بلوک 12 کوششي مشاهده و سپس 2 بلوک 12 کوششي تمرين بدني اجرا نمودند. آزمودني ها در مرحله يادداري هر 4 گروه 1 بلوک 12 کوششي از يک تکليف با حفظ زمانبندي نسبي يکسان با مرحله اکتساب اجرا کردند.
يافته ها: براي تحليل نتايج از تحليل واريانس يک راهه با اندازه گيري هاي مکرر در مرحله اکتساب و تحليل عاملي دوراهه 2×2 براي بررسي داده ها در مرحله يادداري استفاده شد. نتايج در مرحله اکتساب تفاوت معني داري در اثر اصلي بازخورد (P<0.001، F=14.868) و بلوک (P<0.000، F=21.265) در يادگيري زمان بندي نسبي وجود دارد و در مرحله يادداري تفاوت معني داري و در اثر اصلي بازخورد (P<0.007، F=7.989) و نوع تمرين (P<0.008، F=7.495) در يادگيري زمان بندي نسبي وجود دارد.
بحث و نتيجه گيري: بر اساس نتايج تحقيق، تمرين ترکيبي موجب افزايش يادگيري زمان بندي نسبي و تمرين مشاهده اي موجب کاهش يادگيري زمان بندي نسبي شد، و در نوع بازخورد، بازخورد 100% موجب کاهش يادگيري زمان بندي نسبي و بازخورد 33% موجب يادگيري زمان بندي نسبي شد.