سنجش و بررسي کيفيت زندگي ذهني بر اساس ادراک ساکنان (نمونه موردي محله هاشمي در منطقه 10 تهران)

کلان شهر تهران هم اکنون، از لحاظ کيفيت زندگي با انواع مسائل و مشکلات اقتصادي، اجتماعي، کالبدي و زيرساختي مواجه است. بنابراين شناخت کيفيت زندگي، تصميم گيران را در درک بهتر پيچيدگي مشکلات و شناسايي پتانسيل هاي بهبود کيفيت زندگي در نقاط مختلف شهر، ياري مي کند. بهبود کيفيت زندگي، يکي از مهم ترين اهداف برنامه ريزي در شهرها است. از اين رو برنامه ريزان علاقه مند هستند که موثرترين عوامل در بهبود کيفيت زندگي افراد را شناسايي کنند. بنابراين در اين مقاله سعي برآن است که براي بررسي کيفيت زندگي ذهني بر اساس ادراک ساکنان در محيط سکونتي مدلي ارائه گردد. اين مدل کيفيت زندگي را در دو بعد مورد بررسي قرار مي دهد. بر اساس مطالعات اسنادي و کتابخانه اي دو بعد محله و مسکن براي سنجش کيفيت زندگي ذهني انتخاب شده است. براي بررسي هاي آماري از آزمون هاي T تک نمونه اي، رگرسيون چندگانه و همبستگي پيرسن استفاده شده است. نتايج نشان دهنده اين موضوع است که کيفيت زندگي ذهني در محدوده مورد مطالعه در سطح پاييني قرار دارد.