تاثير مولفه هاي شخصيت جامعه پسند و خودشيفتگي بر بهزيستي اجتماعي در ساکنان شهر تهران

هدف پژوهش حاضر بررسي تاثير مولفه هاي شخصيت جامعه پسند، خودشيفتگي بر بهزيستي اجتماعي ساکنان شهر تهران بود. اين پژوهش از نوع همبستگي و جامعه آماري پژوهش حاضر همه زنان و مردان ساکن شهر تهران در سال 1392 بود، که از اين ميان 200 نفر (100 زن و 100 مرد) با روش نمونه گيري خوشه اي چندمرحله اي انتخاب شدند. ابزار پژوهش، پرسشنامه بهزيستي اجتماعي کيز، (1998)، پرسشنامه شخصيت جامعه پسند پنر (2002) و پرسشنامه شخصيت خودشيفته راسکين و تري (1988) بودند. در تحليل داده ها از ضريب همبستگي پيرسون و رگرسيون چندمتغيره استفاده شد. يافته هاي پژوهش نشان داد که شخصيت جامعه پسند و مولفه هاي آن با بهزيستي اجتماعي رابطه مثبت معنادار (P<0.01) و خودشيفتگي و مولفه هاي آن با بهزيستي اجتماعي رابطه منفي معنادار دارد (P<0.01). همچنين نتايج رگرسيون چندمتغيري نشان داد که شخصيت جامعه پسند و خودشيفته قادر به پيش بيني تقريبا 40 درصد از واريانس بهزيستي اجتماعي هستند. به اين ترتيب 11 فرضيه پژوهش حاضر مورد تاييد قرار گرفت: شخصيت جامعه پسند، هم حسي جهت گيري شده، کمک رساني، شخصيت خودشيفته، اقتدار، خودنمايي، برتري جويي، بهره کشي، محق بودن، خودبسندگي و خودبيني بر بهزيستي اجتماعي تاثير معناداري دارد (P<0.01). با توجه به نتايج پژوهش با کاهش خودشيفتگي در افراد و تقويت شخصيت جامعه پسند در آنها مي توان به ارتقاي بهزيستي اجتماعي آنها کمک کرد.