بررسي رابطه بين برآورد ذهني آمادگي جسماني با وضعيت واقعي در دختران و پسران غير ورزشکار

زمينه و هدف: هدف از اين پژوهش، تعيين رابطه بين برآورد ذهني آمادگي جسماني با وضعيت واقعي در دختران و پسران غير ورزشکار بود.
روش بررسي: جامعه آماري اين تحقيق کليه دانشجويان دختر و پسر غير ورزشکار دانشگاه گيلان بودند. پس از ترجمه پرسشنامه استاندارد SPQ (دليگنرس، 1994) و تعديل برخي از پرسش ها، با نظرخواهي از متخصصين روايي صوري، توسط آزمون- آزمون مجدد، پايايي آن (آلفاي کرونباخ 0.84) به دست آمد. سپس براساس جدول اودينسکي 150 آزمودني پسر و 170 آزمودني دختر به ترتيب با ميانگين سني 21.83±1.17 و 21.13±1.56 سال، قد 173.64±1.56 و 159.29±6.45، وزن 70.66±11.80 و 57.73±10.27 کيلوگرم و شاخص توده بدني 23.45±3.3 و 22.74±3.7 کيلوگرم بر مترمربع به صورت تصادفي انتخاب شدند. براي تحليل داده ها از روش هاي آماري ضريب همبستگي پيرسون و T-student استفاده شد.
يافته ها: دانشجويان دختر و پسر برآورد ذهني درستي از آمادگي جسماني، قدرت عضلاني، انعطاف پذيري و ترکيب بدن خودشان نداشتند. همچنين بين برآورد ذهني از آمادگي جسماني و اندازه گيري آزمون هاي آمادگي جسماني در ميان دختران و پسران اختلاف معني داري مشاهد شد (p<0.01)، به عبارت ديگر، پسران دانشجو نسبت به دختران دانشجو برآورد ذهني صحيح تري از توانايي هاي خودشان داشتند.
نتيجه گيري: بنابراين با توجه به اين که دانشجويان دختر و پسر در پژوهش حاضر برآورد ذهني اشتباهي از وضعيت آمادگي جسماني خودشان داشتند، لذا پيشنهاد مي شود که با فراهم آوردن امکانات لازم و تشويق و ترغيب دانشجويان به شرکت در فعاليت هاي بدني و تمرينات آمادگي جسماني مستمر زمينه رشد، بهبود سلامت جسم و روان و ايجاد برآورد ذهني درست و واقعي از آمادگي جسماني را در آن ها فراهم نمود.