ريزازديادي درون شيشه اي گياه دارويي پروانش (Catharanthus roseus (Linn.) G. Don) از طريق اندام زايي ساقه

پروانش يا پيچ تلگرافي (Catharanthus roseus (Linn.) G. Don) به علت وجود آلکالوئيدهاي ارزشمند وين بلاستين و وين کريستين به عنوان يک گياه دارويي بسيار مهم معرفي شده است. لذا توسعه ريزازديادي پروانش در محيط درون شيشه اهميت فراواني دارد. در اين تحقيق از دو آزمايش جداگانه براي بهينه سازي ساقه زايي مستقيم و يک آزمايش ريشه زايي استفاده شد. طرح آماري مورد استفاده در آزمايشهاي ساقه زايي مستقيم، فاکتوريل 5×3 (NAA´BAP و NAA´KN) در قالب طرح پايه کاملا تصادفي با چهار تکرار بود. آزمايش ريشه زايي به صورت فاکتوريل 5×3 (NAA ´IBA) در قالب طرح پايه کاملا تصادفي با چهار تکرار اجرا گرديد. نتايج آزمايش نشان داد که با افزايش غلظت هورمون KN درصد اندام زايي و با افزايش غلظت هورمون NAA تعداد ساقه به ازا هر ريزنمونه افزايش يافت. ترکيب هورموني يک ميلي گرم در ليتر NAA به همراه 0.1 ميلي گرم در ليتر KN با ميانگين 13 گياهچه بالاترين تعداد توليد گياهچه را دارا بودند. مقايسه ميانگينها نشان داد که بهترين مقدار BAP با 87 درصد اندام زايي غلظت 0.1 ميلي گرم در ليتر و بهترين ترکيب هورموني 0.1 ميلي گرم در ليتر BAP به همراه 2 ميلي گرم در ليتر NAA با 100 درصد اندام زايي بود. در آزمايش ريشه زايي ترکيب 0.4 ميلي گرم در ليتر IBA به همراه 4 ميلي گرم در ليتر NAA بيشترين تعداد ريشه و طول ريشه را توليد کردند و در مجموع افزايش غلظت هورمون NAA باعث افزايش طول ريشه ها گرديد.