رابطه بين سلامت معنوي و شادکامي دانشجويان (سلامت معنوي)

زمينه و هدف: سلامت معنوي به عنوان يکي از سرمايه هاي با ارزش داراي پشتوانه ديني انسان است و ارتباط آن با شادکامي به عنوان احساس رضايت که افراد نسبت به زندگي دارند، موضوعي است که کمتر به آن پرداخته شده است. لذا هدف اصلي اين تحقيق رابطه بين سلامت معنوي و شادکامي در ميان دانشجويان دانشگاه تربيت مدرس در سال 1392 بود.
مواد و روش ها: سلامت معنوي در اين پژوهش با پرسشنامه سلامت معنوي اليسون بر اساس سه بعد شناختي، عواطف، کنش و شادکامي نيز با استفاده از پرسشنامه آکسفورد با پنج حيطه رضايت زندگي، حرمت خود، بهزيستي فاعلي، رضايت خاطر و خلق مثبت مورد تحليل قرارگرفته است. جامعه آماري دانشجويان دانشگاه تربيت مدرس در سال 1392 بود. تعداد نمونه 90 نفر بودند که با استفاده از نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند و به وسيله پرسشنامه مورد سوال قرار گرفتند. براي تفسير دادها از نرم افزار SPSS13 و روش هاي آماري توصيفي (فراواني، درصد فراواني) و تحليلي (ضريب همبستگي پيرسون، آزمون من ويتني، تجزيه وتحليل رگرسيون خطي) استفاده شد.
يافته ها: سلامت معنوي دانشجويان با شادکامي آن ها رابطه مثبت و معناداري داشت. ضريب همبستگي بين سلامت معنوي و شادکامي 0.62 بود و کليه محاسبات اين تحقيق با سطح اطمينان 0.95 انجام شد. تمامي ابعاد سلامت معنوي با شادکامي ارتباط معناداري داشت. بيشترين ارتباط را بعد عواطف و کمترين ارتباط را بعد کنش با شادکامي به خود اختصاص داد. ميانگين نمره سلامت معنوي با توجه به جمع ميانگين (انحراف معيار) نمرات در دانشجويان 76.1 (12±85) و ميانگين نمره شادکامي در آن ها 75.46(14±87) به دست آمد.
نتيجه گيري: در صورت برنامه ريزي پيرامون ابعاد شناخت معنوي و عواطف دانشجويان، مي توان ميزان شادکامي در اين گروه عظيم و مهم جامعه را افزايش داد و اميدوارتر بود که اين شادکامي دوام و پايداري بيشتري داشته باشد.