بحث معاصر در باب واقع انگاري اخلاقي، پس از يک سده که از آغاز آن از سوي جرج ادوارد مور در کتاب اصول اخلاق مي گذرد، هنوز پيچيدگي هاي زيادي دارد. اين پيچيدگي ها عمدتا معلول اين است که کساني که به اين بحث توجه کرده اند، درباره موضوع بحث واقع انگاري اختلاف هاي بارزي دارند؛ مشکل اساسي اين است که درباره معناي واقع انگاري در حوزه اخلاق اجماع وجود ندارد. واقع انگاري اخلاقي موضعي «فرااخلاقي» است. نظريه هايي که با اين نام معرفي شده اند (يا مدافعانشان آنها را به اين نام خوانده اند)، با هم تفاوت هاي قابل توجهي داشته و دارند. به همين دليل بعيد است بتوان واقع انگاري اخلاقي را به نحوي صورت بندي کرد همه اين نظريه ها را تمام و کمال منعکس کند. با اين حال، اگر بخواهيم ديدگاه هاي فرااخلاقي گوناگوني را که «واقع انگار» دانسته مي شوند يکجا توصيف کنيم، بايد بگوييم که همه مدعي اند «اخلاق» به نحوي از انحاء، از مواضع و نيز رفتارهاي مردمان، نوعي استقلال دارد. اما مساله مهم، اتفاقا همين «نحوه» استقلال است؛ واقعيت اخلاقي چه نحو استقلالي از واقعيت نااخلاقي دارد. واقع انگار اخلاقي، در پاسخ به اين سوال، به مراتب يا سطوح مختلفي از واقع انگاري اخلاقي مي تواند قائل شود (البته به شرط دفاع از موضع خود). در اين گفتار چهار سطح تشخيص داده شده و بنا بر تحليل ها، واقع انگار اخلاقي تمام عيار (ملتزم به همه لوازم آن) گزيري ندارد از اين که در همه اين سطوح واقع انگار باشد.