بررسي تطبيقي رويکرد مضموني ادبيات پايداري در ايران و فلسطين

ادبيات پايداري به عنوان يکي از انواع ادبي، از ديرباز بنابر حوادث وشرايط اجتماعي و سياسي ملل مختلف، بازگو کننده آلام و اميدهاي مردمي بوده است که آزادي و هويت خود را زير پاي طوق ظلم وبيداد، پايمال شده مي ديده اند. از اين رو اين گونه ادبي همواره از صادق ترين و صريح ترين انواع ادبي بوده و بررسي آن مي تواند بازگو کننده ابعاد ديگر روح جمعي ملل مختلف باشد.
در اين ميان بررسي و مقايسه مضامين ادبيات پايداري فلسطين و ايران، به عنوان دو ملتي که تجربه هاي ديني و گاه اجتماعي مشترکي را در دوره هاي تاريخي خود گذرانيده اند، مساله اي است که بحث و بررسي آن از اهميت شاياني برخوردار است. دين مشترک، باورها و اعتقادات نزديک به هم و تجربه هاي مشترکي چون (استعمار، اشغال وطن، جنگ، دفاع، محروميت و ...) در طول تاريخ دو ملت و همچنين پيوند ناگسستني که جريان مقاومت و پايداري در فلسطين و لبنان با آرمان هاي انقلاب اسلامي ايران دارد، لزوم بررسي و تحليل تطبيقي مساله مقاومت و پايداري در حوزه اين دو زبان را مبرهن مي سازد.