تعيين فراواني و مشخصات زردي ناشي از هيپوتيروئيدي و مقايسه با نوزادان مبتلا به زردي ايديوپاتيک؛ يک بررسي ده ساله

مقدمه: کم کاري مادرزادي تيروئيد در نوزادان در صورت تشخيص زودرس يک اختلال جدي قابل درمان است. يکي از علايم اين نوزادان، زردي طول کشيده مي باشد. شيوع، سير باليني و مقدار زردي در اين اختلال هنوز به خوبي تعيين نشده است؛ بنابراين مطالعه حاضر به مقايسه سير باليني و شدت زردي در نوزادان زرد دچار هيپوتيروئيدي مادرزادي و مقايسه آن ها با نوزادان زرد با علت ناشناخته پرداخته است.
روش: اين مطالعه توصيفي- تحليلي در فاصله زماني سال هاي 91-1381 روي 2780 نوزاد ترم چهار روزه يا بزرگ تر مبتلا به زردي انجام شد که تست هاي تيروئيدي بر روي 706 نوزاد مراجعه کننده به کلينيک يا بخش نوزادان بيمارستان قائم مشهد صورت گرفت. نوزادان علاوه بر اقدامات معمول براي تشخيص علت زردي، از نظر عملکرد غده تيروييد نيز بررسي گرديدند. سپس سير باليني و شدت زردي نوزادان مبتلا به هيپوتيروييدي (TSH يا Thyroid-stimulating hormone) بالاي 10 ميکرويونيت در ميلي ليتر و يا T₄ کمتر از 8 ميکروگرم در دسي ليتر] با نوزادان داراي زردي با علت ناشناخته مقايسه گرديد. تحليل نتايج با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 11.5 صورت گرفت.
يافته ها: به ترتيب در گروه مورد و شاهد، متوسط سن مراجعه 8.80±16.03 و 6.10±8.60 روز (0.001=P)، سن شروع زردي1.60 ±4.00 و 1.75±2.68 روز (0.008=P)، بيلي روبين توتال 5.25±15.70 و 5.10±21.88 ميلي گرم در دسي ليتر (0.001>P)، طول مدت بستري 1.11±0.80 و 1.71±3.37 روز (0.001>P)، سن بهبود زردي 14.60±49.40 و 15.23±21.00 روز (0.080=P)، ميزان T₄ برابر 2.7±5.8، 2.26±9.63 ميکروگرم در دسي ليتر و ميزان TSH برابر 1.80±22.56، 1.69±3.31 ميکرويونيت در ميلي ليتربه دست آمد.
نتيجه گيري: توصيه مي شود در نوزادن مراجعه کننده با هر ميزان زردي پس از هفته دوم زندگي، بررسي از نظر هيپوتيروئيدي صورت گيرد.