در هر شعر و متن عاشقانه پارسي، مي توان الگوي مشخصي براي معرفي معشوق شاعر ارائه داد. اين خصوصيت در انحصار اشعار يک دوره يا يک مکتب فکري ادبي خاص نيست؛ بلکه ازکهن ترين اشعار پارسي تا نوترين آن ها که با نام شعر معاصر شناخته شده تر است، اين ويژگي ديده مي شود. در شعر احمد شاملو، «آيدا»؛ قدرتمندترين و اصلي ترين مصداق معشوق را به خود اختصاص داده است. آيدا که همسر شاملو است، برخلاف معشوق هاي شعر تغزلي پارسي که عمدتا به خاطر برتري خصوصيات جسماني در شعر مطرح شده اند؛ معمولا به خاطر خصوصيات برجسته اخلاقي؛ به ويژه تعالي روح در شعر شاملو به عنوان معشوق ذکر گرديده است. گويي شاملو، مرادش از آيدا، هر مخاطب آگاه و فرهيخته اي است که ذات شعر را مي شناسد و براي شعر و شعور ارزش قائل است و همچنين هر انسان متعهدي است که در راه آزادي انديشه مبارزه مي کند. از همين رو است که آيدا، همچنان که معشوق شعر عاشقانه شاملو است، با اشعار اجتماعي او نيز در ارتباط است.