بررسي تاثير دوازده هفته تمرين هوازي اينتروال دويدن بر درمان کودکان دختر مبتلا به اختلال بيش فعالي/ نقص توجه

سابقه و هدف: اختلال بيش فعالي و نقص توجه (ADHD)، از اختلالات شايع روانپزشکي کودکان است و ممکن است به فرآيند تحول استعدادهاي ذهني و مهارت هاي اجتماعي عاطفي کودک آسيب وارد کند. هدف تحقيق حاضر، بررسي تاثير 12 هفته تمرين هوازي اينتروال دويدن بر کودکان دختر مبتلا به ADHD مقطع ابتدايي شهرستان کاشان بود.
مواد و روش ها: اين مطالعه کارآزمايي باليني بر روي 120 نفر از دانش آموزان دختر مبتلا به ADHD مقطع ابتدايي شهرستان کاشان در سال 90 - 1389 انجام شد. بدين منظور ابتدا پرسشنامه علائم مرضي کودکان (CSI-4) که با توجه به ملاک هاي تشخيصي و آماري اختلالات رواني (DSM-IV) تدوين شده است، توسط معلمان و والدين دانش آموزان تکميل گرديد، سپس تعداد 30 نفر داراي بالاترين اختلال بيش فعالي، به صورت هدفمند انتخاب شده و با روش بلوک هاي تصادفي در گروه کنترل و تجربي قرار گرفتند. گروه تجربي در يک برنامه تمريني هوازي اينتروال دويدن، به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه با شدت 60 تا 85 درصد ضربان قلب بيشينه به تمرين پرداختند. براي ارزيابي اثربخشي تمرينات در دو گروه از آناليز کوواريانس استفاده شد.
نتايج: دوازده هفته تمرين هوازي اينتروال دويدن بر درمان و کاهش نشانگان ADHD در گروه تجربي نسبت به گروه کنترل تاثير معني داري داشت (P<0.001).
نتيجه گيري: فعاليت اينتروال هوازي مي تواند به عنوان يک روش غيرتهاجمي و غيردارويي تاثير مثبتي بر کاهش علائم کودکان داراي ADHD داشته باشد.