شاهنامه فردوسي مهمترين اثري است که سبب حفظ فرهنگ و زبان اين مرز و بوم شده است. از ديدگاه فرهنگ ميتوان ادعا نمود که فردوسي فرهنگ ايران پيش از اسلام را به فرهنگ پس از اسلام پيوند داده. استفاده از واژه ها، تعبيرات و ترکيبات فارسي، واژه سازي و چگونگي کاربرد نشانه براي جهت بخشي به معناي مورد نظر، هدف ديگري است که فردوسي در حوزه زباني سعي خود را برآن متوجه کرده. فردوسي نه تنها در حفظ زبان فارسي کوشيده بلکه در کاربرد واژه ها نوعي کارکرد روان شناسانه قائل است. از اين رو در انتخاب واژه بار معنايي کلمات را در نظر دارد و بگونه اي واژه ها را در محور همنشيني قرار ميدهد که جانشين سازي واژه هاي ديگر بنظر نامناسب مي آيد. از سوي ديگر در کاربرد نشانه ها و واژه ها نه تنها به ساختار ظاهري و جنبه هاي معنايي بلکه به ساخت آوايي آنها نيز توجه دارد. در اين مقاله به پيوند واژه با معنا که در پيرفتها و پيامدهاي داستانهاي شاهنامه ديده ميشود، پرداخته ميشود. همچنين به تاثيرگذاري واژه ها بر يکديگر و چگونگي بهره گيري از آنها براي رسيدن به يک نظام معنايي که هدف اصلي زبان است، اشاره ميشود.