بررسي و تحليل قابليت پياده مداري مسيرهاي عابر پياده شهر اصفهان

مسيرهاي عابر پياده به عنوان بخش جدايي ناپذير سيستم حمل و نقل شهري و ارتباط دهنده مبدا، مقصد با سواره رو مي باشد. با توجه به مسائل و مشکلاتي که وسايل نقليه موتوري درون شهري به وجود آورده، توجه جدي به پياده ها مي تواند با کاهش مصرف سوخت، آلودگي هوا، معضلات ترافيکي و هزينه خانوارها همراه باشد. همچنين سبب افزايش سلامتي جسمي و روحي شهروندان و خلق فضاهاي شهري با کيفيتي مناسب خواهد شد. هدف از انجام اين پژوهش سنجش قابليت پياده مداري مسيرهاي عابر پياده در خيابان هاي شهر اصفهان مي باشد. روش پژوهش به صورت پيمايشي بوده، از بين عابران پياده با استفاده از روش کوکران تعداد 400 نفر به عنوان نمونه آماري انتخاب شده اند و از طريق معيارهاي مختلف به سنجش جنبه هاي مختلف کيفي و کمي پياده روها پرداخته شده است. جهت تجزيه و تحليل داده ها از مدل ارزيابي تاپسيس و براي طبقه بندي محورهاي مطالعاتي از مدل تحليل خوشه اي استفاده شده است. نتايج پژوهش نشان داد، اختلاف خيلي زيادي در بين پياده روههاي شهر اصفهان از نظر ميزان برخورداري از 54 معيار در نظر گرفته شده وجود دارد. محورهاي استانداري و چهارباغ پايين نسبت به ساير محورها داراي قابليت پياده مداري بيشتري مي باشند و محور قائميه نسبت به ساير محورها از وضعيت بسيار نامطلوبتري برخوردار است.