بررسي فراواني بدخيمي هاي حفره دهان و بافت هاي اطراف در يک مرکز درماني شهر اصفهان در يک دوره پنج ساله

مقدمه: شيوع بدخيمي ها بين جوامع و در يک جامعه بر اساس محل و زمان متفاوت مي باشد. انجام مطالعات اپيدميولوژيک مي تواند در آشنايي با گروه هاي در معرض خطر کمک کننده باشد. هدف از اين پژوهش، بررسي فراواني بدخيمي هاي دهان و نسوج اطراف با در نظر گرفتن سن و جنس بيماران، نوع و محل بدخيمي در يک مرکز درماني شهر اصفهان در يک دوره پنج ساله بود.
مواد و روش ها: در اين مطالعه گذشته نگر توصيفي، اطلاعات مربوط به 236 مورد بدخيمي هاي دهان و بافت هاي اطراف، بين سال هاي 1389 - 1384 بررسي و اطلاعات مربوط به سن، جنس و محل ابتلا ثبت شد. بدخيمي ها از نظر بافت منشا در گروه هاي اپي تليالي، بزاقي، خوني، بافت نرم و سخت قرار گرفتند. نتايج با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 به صورت توصيفي بيان شد.
يافته ها: بدخيمي هاي حفره دهان 1.8 درصد کل بدخيمي ها را در طي پنج سال مورد نظر تشکيل داد. ميانگين سني مبتلايان به بدخيمي هاي دهان در اين تحقيق 54 سال (56.5 سالگي در مردان و 52 سالگي در زنان) به دست آمد. نسبت ابتلا مرد به زن 2.2 برابر بود. فراوان ترين گروه بدخيمي ها مربوط به ضايعات اپي تليالي با 72 درصد موارد ابتلا بود پس از آن 15 درصد بزاقي، 5.5 درصد خوني، 2.9 درصد بافت نرم و 2.9 درصد ضايعات استخواني قرار داشتند. 20 درصد بدخيمي ها به حنجره و بعد از آن به زبان (17 درصد) مربوط بود. شايع ترين بدخيمي سرطان سلول سنگفرشي بود که 90 درصد ضايعات اپي تليالي را تشکيل مي داد.
نتيجه گيري: سرطان سلول سنگفرشي فراوان ترين نوع بدخيمي بود. فراواني در مردان 56.5 ساله، و در حنجره و زبان بيشتر مشاهده شد.